Chinezen In Tanzania

In heel Afrika is de Chinees prominent aanwezig.
Ze leggen wegen aan en verkopen er veel producten. Fietsen, mobieltjes, tv's, scooters etc. Mensen hier klagen over de slechte kwaliteit. Het meeste spul gaat snel kapot.
Met een aantal leerkrachten kon ik daar leuk over praten. Ze kunnen er gelukkig ook over lachen. En maken grapjes over een Afrikaanse vrouw die getrouwd is met een chinees. Ze krijgt een kind maar dat sterft snel. Ja roept ze uit ' had ik kunnen weten door een kind van een Chinees te nemen'. De asfaltweg hier langs de kust is 3 jaar geleden aangelegd maar moest nu alweer gerenoveerd worden. Tsja, het is nou eenmaal een Chinese weg.
Als een chinees bedrijf hier mobieltjes wil verkopen dan moeten ze toestemming van de regering hebben. Die geeft dat maar wil wel een commissie op elk ingevoerd toestel . Dit verdwijnt dan in hun eigen zakken. Dit vertellen de mensen me hier tenminste.
Waarom zie je in heel Afrika geen fietsfabrieken ? Bijna iedereen fietst maar alle fietsen komen uit China. Iemand zei hier ' we produceren wat we niet nodig hebben en wat we nodig hebben komen we in China'.. Zal het zo moeilijk zijn om als Nederlandse fiets fabrikant hier ergens fietsen te gaan assembleren en verkopen ? Schept werkgelegenheid en kennis.
Van een Nederlandse 2e handskleding handelaar hier hoorde ik dat het hem eigenlijk verboden was hier 2e hands kleding in te voeren. Dat was een eis van China geweest bij het afsluiten van wegenbouw contracten. Zodat ze hun eigen kleding hier kunnen verkopen.
Wordt vervolgd..

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Afrika deel 2. Zanzibar tot Lindi.

Na 8 weken in Nederland was het moment aangebroken om mijn reis te vervolgen. Het afscheid nemen van Hilde Zinzi Aisa en Pépé begint al een routinematig karakter te krijgen. Wel prettig.
Op Zanzibar had ik dezelfde kamer in het guesthouse als toen ik vandaar vertrok naar NL.
Fidelis die mijn fiets had bewaard kwam me 's middags al ophalen. Bij hem thuis het ge-servicede achterwiel en nieuwe zadel gemonteerd zodat ik weer mobiel was. Ik had voor hem een poster van een Amsterdamse gracht meegenomen voor in zijn huis. Dat leek me wel een goed cadeau aangezien er alleen een lelijke bedrijfskalender hing. Was nog lastig zo'n poster in A'dam te kopen. Toeristen winkels verkopen van alles van A'dam maar geen posters. Wel van Londen Parijs NY etc. Maar Poster Art had er gelukkig eentje.

Na nog een dagje me bevoorraad te hebben op Zanzibar heb ik woensdag de boot van 7 uur genomen en fietste ik rond 9 uur Dar es Salam uit. Asfalt weg, wind tegen en 8 weken niet echt veel gefietst maar wel veel gegeten en gedronken. Ik neem me daarom voor het rustig aan te doen. Het is redelijk heet, 35-42 graden, mijn spieren en conditie zijn goed maar mijn systeem moet wennen. Weinig eetlust vooral. Na 3 dagen voel ik 's avonds dat ik gewend ben. Ik heb namelijk voor het eerst weer trek in bier. Voor mij de indicatie dat ik fit ben.
Interessant is wat me de eerste dagen opvalt maar waar je na een tijdje weer aan went. De vele mensen die me groeten, is bij ons uitzonderlijk dat een vreemde gedag zegt maar hier normaal. Het fietsgedrag van de afrikaan is zo grappig. Zowel in west als oost afrika fietst men in een traag tempo. Als de weg omhoog gaat stap je af en loopt omhoog. Onzin om je in te spannen als het niet moet. Maar als ik ze inhaal dan zetten ze aan en kruipen als echte wielrenners in mijn wiel. Als ze in de buurt van hun bestemming komen geven ze vaak gas en schieten me voorbij waarna ze altijd even naar me omkijken. Als ze van de weg afslaan volgt meestal een groet.

Ik heb twee keer in een guesthouse overnacht en twee keer op het terrein van een school. Die guesthouses zijn voor reizigers maar er wonen ook families permanent. Het is er 's avonds erg rumoerig. Hard geschreeuw in telefoons, veel gelach ook en 's nachts altijd wel een kampioen snurken in the house. Bij die scholen is het overnachten wat dat betreft prettiger. Rustig en de leraren van zowel de lagere als de middelbare school spreken goed Engels. Deze eerste week alweer boeiende gesprekken gehad over met name de moeizame ontwikkeling van Tanzania. Nu ik weer terug ben vind ik het frustrerend te zien hoeveel mensen er zo weinig hebben en erger, geen zicht op verbetering hebben. Iemand hier zei ' armoede zit in ons hoofd vanaf onze geboorte'. En ze denken niet dat het zal veranderen. Veel met die leraren gepraat over hoe mensen leven, het land bewerken wat de voornaamste bron van inkomen is, hun kinderen wel of niet naar school laten gaan etc. Met name over de overheid zijn die leraren erg ontevreden. De politici zitten er voor hunzelf en niet voor de bevolking is hun indruk en ik denk dat ze daarin gelijk hebben.
Op de fiets denk ik dan hoe het anders zou kunnen. Dit houdt me goed bezig in ieder geval.
Nu ben ik in Lindi. Een klein stadje aan de kust. Even vooral mijn achterwerk laten rusten. Ik heb uit NL een nieuw Brooks zadel meegenomen maar daar moet mijn kont nog erg aan wennen.
Vanaf hier ga ik strak westwaarts richting Lake Malawi.

Groeten ! Martin

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Tanzania

Na Accra, Bamako en Kampala ben ik inmiddels ook Nairobi en Dar es Salam binnen gefietst. Echt grote steden maar het is elke keer eigenlijk behoorlijk simpel. Doordat ik gewoon op de snelweg kan fietsen kom je meestal vanzelf ergens in het centrum uit. Amsterdam centrum met de fiets bereiken, zeg vanuit Den Haag, is denk ik een stuk lastiger. Nairobi ging wel met hindernissen. Ik wilde er eigenlijk omheen maar zat er opeens al midden in. Toen de weg een tunnel in ging werd het opeens erg donker door het ontbreken van verlichting maar vooral ook omdat ik mijn zonnebril nog op had. Omdat ik zelf weinig zag ging ik steeds meer naar de zijkant. Toen de voortas de stoeprand raakte crashte ik en rolde rechts de weg op. Ik hoorde, voor ik weer op kon staan, piepende remmen. Ik schoot als een haas naar de kant en kon constateren dat niet alleen ik maar ook anderen geen schade hadden opgelopen. Het leven ging gewoon door. Mooi, maar de volgende keer toch beter opletten dit had verkeerd kunnen uitpakken. Om te vieren dat het goed afliep in Nairobi een goed hotel genomen, Italiaans eten en wijn.
Dar es Salam zou volgens een Duitse hotelier een ramp zijn om binnen te fietsen maar was super makkelijk. Beetje druk hier en daar maar eenmaal echt in de stad een eitje. Boeiende stad ook. Een stad met Arabische en Indiase invloeden. Veel geuren, herrie, kleuren en overal barbecue stalletjes 's avonds. Beetje lastig om drank te vinden maar des te beter smaakt het als je het gevonden hebt.
De laatste wedstrijd van Oranje keek ik trouwens in Kenya met een knul die fan en kenner van het Nederlandse voetbal is. Hij had verbazend veel kritiek op de speelstijl van Van Marwick. Zoals hij het uitsprak klonk het als een merk thee. Paste perfect bij hun spel.

Tussen de Kilimanjaro en de Tanzaniaanse kust kwam ik door een klein plaatsje genaamd Gonja. Mijn blik werd getrokken door een gebouw in de vorm van een olifant. Ik daar naar toe. Er waren wat mannen bezig vissen uit een vijver te scheppen, er stonden tafels en stoelen en ik zag een bier reclamebord. Ook al was het pas rond de middag een koud biertje lustte ik wel. Al snel raakte ik aan de praat met Hoessein. Van mijn leeftijd, 3 vrouwen en 26 kinderen. Een held in mijn ogen en tevens super aardig, goed gehumeurd en grappig. Hij liet me die middag het hele dorp zien ik kreeg een tournee langs kinderen, vrouwen, vrienden, vee en gewassen (dat spul wat op het land groeit). Wat een positieve aardige kerel. 's Avonds in het olifanten restaurant (waar ik ook kon slapen) bier drinken met Hoessein en Oscar de politie commandant. Aan Oscar vertelde ik dat ik mijn fiets in Zanzibar zou laten staan als ik voor de zomer naar Nederland ging en daar nog een vertrouwd adres voor zocht. Nou hij had daar een studiegenoot daar kon het vast wel. De volgende morgen belde hij hem op en dat was prima. Inmiddels staat mijn fiets daar dan ook met veel van mijn bagage. De vriend van Oscar is advocaat en draagt de naam Fidelis. Hoe betrouwbaar kan je het hebben. Het is elke keer weer een waar plezier om te ervaren hoe alle te regelen zaken als vanzelf opgelost worden.
Zanzibar is mooi stranderig en toeristisch. Mooie bestemming om met je geliefde naar toe te gaan. Voor mij als man alleen een beetje te mooi allemaal. Wel lekker gedoken en o.a. een hele grote zeeschildpad gezien. Super mooi ! Het was al weer wat jaren geleden dat ik gedoken had en bij me eerste duik panikeerde ik. Totaal onverwacht eigenlijk. De duik gids kalmeerde me en daarna ging het okay. Ik schrok dat ik zonk, terwijl dat toch de essentie van duiken is dat je zinkt. Oh en ik had de nacht daarvoor nog een hele grappige droom.; Ik droomde dat ik aan het duiken was. Ik zag een grote schildpad die zijn poten op een soort ponton had. Van de instructeur moest ik de schildpad op zijn schouder tikken, dan zou hij zich omdraaien en konden we een hug doen. De volgende dag zag ik die schildpad maar omdat hij onder een rots zat kon ik hem niet op zijn schouder kloppen. Jammer . Leve Lariam !

In september ga ik weer terg en dan richting zuidelijk Afrika. Malawie, Zambia, Zimbabwe, Namibië enzo. Ik heb al weer wat mooie verhalen van andere reizigers over deze landen gehoord en kijk er naar uit mijn reis te vervolgen. Maar nu eerst naar huis. Zondag is er in Amsterdam het roots festival met waarschijnlijk de nodige Afrikaanse muziek. Dat wordt dus een zachte landing,.

Tot ziens .

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Ontmoetingen in Kenya

Ik ben gisteren Tanzania binnen gefietst langs de Kilimanjaro. Ik heb gisteren even het topje gezien maar verder bleef ze achter de wolken verscholen. Nu ik uit Kenia weg ben besef ik wat een leuke mensen ik daar ontmoet heb. Kleurrijk, geïnteresseerd, grappig en ook prettig assertief.
De eerste die ik ontmoette was John, 62 jaar en manager van een hotel in Kitale. Hij had zelf ook veel ge-racefietst dus vond het mooi om mij in zijn hotel te hebben. Mijn fiets werd goed opgeborgen en John gidste mij snel naar een plek waar ik wel bier kon drinken, want in het hotel kon dat niet. Van John hoorde ik dat wanneer je een overheidsbaan hebt je op je 60e met pensioen moet (was tot voor kort 55). Maar alle mensen in de publieke sector hebben geen pensioen en als ze niets opzij hebben (kunnen) leggen moeten ze blijven doorwerken tot....
De dag erna ontmoette ik een Ierse missionaris, father Leo. Hij was 87 jaar en al 60 jaar in Kenya. Om te zien en horen nog een echte Ier. Een bijzonder vitale man. Hij had 30 jaar in de regio gewerkt waar ik ook een aantal foto's van mooie traditionele mensen heb gemaakt en op mijn blog heb gezet. Prachtig gebied en super leuke mensen. Maar nadat hij een jaar ziek was geweest had de bisschop hem naar een ander gebied gestuurd. Daar was ik ook doorgekomen en dat was duidelijk minder mooi. Father Leo zei over Kenia : als je in ogenschouw neemt hoeveel geld er door corruptie 'verdwijnt' en tegelijkertijd ziet hoe welvarend het land is, dan weet je hoe rijk het land in potentie is.
Ergens in het tribale gebied (de dag voor mijn fietsslot incident) kon ik logeren bij een pastoor. Daar was een klein guesthouse voor wie er maar langskwam. Er waren 2 theologie studenten, Matthew en Peter. De ene was werkzaam in een gevangenis en had toestemming en financiële steun om de 3 jarige theologie opleiding te doen. De ander was veearts geweest in het noorden van het land en had gespaard om de opleiding te kunnen doen. Na zijn afstuderen gaat hij naar zijn geboortestreek om daar als pastoor te werken. Beide zijn getrouwd en hebben kinderen. Ik kreeg een heel warm onthaal van deze kerels. En 's avonds hadden we mooie gesprekken over geloof en andere geestelijke zaken. Ik kreeg het hele scheppingsverhaal, de zonde en Jezus even snel te horen. Mooi dat ze echt het idee hebben dat ze een ongelovige als ik zouden kunnen bekeren. Het was een goede discussie. Ik zei dat ik dacht dat als god zou bestaan hij helemaal niet op al dat vereren zat te wachten en hij mij waarschijnlijk ook wel in de hemel zou toelaten. Ze waren zo aardig om mij daarin niet tegen te spreken. Na het eten werd er gebeden, ook voor mijn veiligheid, altijd goed ! De volgende dag kleedden ze zich allebei netjes aan voor de de zondagspreek. Peter ging op de High School preken en Matthew in de kerk. Aardige kerels.
Ik wilde eigenlijk om Nairobi heen fietsen. Er zou een ringweg zijn richting vliegveld en Mombassa. Dat zou toch wel duidelijk aangegeven zijn vermoedde ik. Maar neen, toen ik maar eens de weg ging vragen zat ik al in het centrum. Toen dacht ik, kon ik net zo goed een nachtje daar blijven. Grote stad, volgens de Lonely Planet redelijk gevaarlijk. Maar ik vond het er wel leuk. Lekker gegeten, een goede openluchtbar bezocht (met EK voetbal en live music).
Het is trouwens opvallend hoeveel mensen over Nederland de stad Wageningen kennen. Komt door de landbouw hogeschool. Veel mensen kennen iemand die daar les geeft en sommige hebben er ook een korte cursus gedaan. Maar ik vermoed dat Ad Punt er ook iets mee te maken heeft (dit voor de insiders).
Tussen Nairobi en Mombassa logeerde ik in een guesthouse waar Christoffer de eigenaar van was. Ook door hem werd ik weer super gastvrij ontvangen. Kreeg een kamer die lekker rustig was en 's avonds kreeg ik een biertje van hem. Ambitieuze man die al van alles had gedaan. Zijn opmerkelijkste uitspraak vond ik de kritiek die hij op de extended family had. Dat is de gewoonte om niet alleen voor jezelf vrouw en kids te zorgen maar ook voor je broertjes zusjes neefjes en nichtjes als dat nodig is. Stel je bent de oudste zoon en je vader overlijdt dan moet jij gaan werken om voor hun te zorgen. Zijn statement was dat je daardoor je eigen opleiding niet kan afmaken en je eigen toekomst vergooit. Hij kwam hierop toen hij vertelde te zijn gestopt met roken omdat hij niet het risico wil lopen dat zijn kinderen in die positie komen. Mooie verantwoordelijke instelling !

Morgen of overmorgen fiets ik richting de kust. Opvallend nog net. Ik heb e-mail contact gehad met Mike die o.a. mountainbike tours doet vanuit Moshi (waar ik nu ben). Ik zou hem hier opzoeken want hij kon me wel een mooie route richting de kust geven. Fiets ik net Moshi binnen, wat echt een flinke stad is. Komt er een man naar me toe ' ben jij Martin? ' Dat was dus deze Mike ! Wat een toeval.

Nou allemaal wederom de groeten dikke knuffels of wat je maar wil .
Martin.

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

De goden verzocht en ontvangen.

Op de laatste dag in Uganda kampeerde ik na een zware tocht over supersteile weggetjes met dikke sporen van autobanden bij een politiepost. Ik wilde weten of ik daar mijn tent kon opzetten, er was verder geen accomodatie en wild kamperen was geen optie want overal huisjes en landbouw. De politeman hield kantoor in een grappig rond silootje. Hij wilde wel weten wat er in me stuurtas zat. 'Nou eh gewoon, spullen die ik gebruik'. Haal het er maar uit. Huh ? Je maakt een grapje zeker. Neen. Maar waarom ? ik ben toch geen verdachte ? 'Neen maar ik wil weten wat je bij je hebt'. Pffff nou vooruit. Ik haal alles eruit, prima. Maar toen wilde hij ook zien wat er in me andere tassen zat. Wat een malloot. Maar ik had geen zin om verder te fietsen dus hup. Onder het toeziend oog van een clubje mensen leeg ik mijn tassen. Zijn nieuwsgierigheid was bevredigd en ik mocht mijn tent opzetten.
Dat vonden vooral de kinderen erg interessant. Zo'n 20 zitten er stil starend (wat een soort Ugandese karakteristiek is) te kijken hoe ik mijn tent opzet. Dan PANG ! Shit, stok gebroken. Tent is hagelnieuw. Maar er zit een iets breder stukje pijp bij voor dit soort gevallen. Maar hoe krijg ik dat op de plek die gebroken is? Moet ik eerst het elastiek losmaken, zorgen dat het niet wegschiet zodat ik blijf zitten met een hoopje pijpjes en een elastiek. Even goed concentreren, kinderen kijken nog steeds emotieloos toe, mooi. Mes pakken, voet op het elastiek en doorsnijden, elastiek door hulppijpje, knoopje leggen en klaar. Gelukt. MSR gaat me als het goed is binnenkort een nieuwe stok en elastiek sturen.

Maar dit gevalletje huisvlijt kreeg nog een opvolging.
Ik kampeer wild op een prachtig stille plek. Al uren geen auto of brommer meer gehoord. Ik had al lang bij een dorp moeten zijn maar het is me duidelijk dat mijn kaart hier niet klopt.
Thee drinken, eten, mijn toetje is whisky en een stuk chocolade wat ik van een Zwitserse vrouw had gekregen. Uitstekende avond.
Als ik naar bed ga zet ik uit routine mijn fiets op slot. Het sleuteltje voelt wat krom aan, straks even naar kijken, ik druk het slot dicht en krak ! De sleutel breekt. NEEN NEEN , ik besef gelijk dat dit echt een flink probleem kan zijn. In de middle of nowhere met een fiets die je geeneens kan voortduwen. Ik pak een tangetje en probeer grip op het uiteinde van de sleutel te krijgen maar dat lukt niet. Alles zit er in maar er steekt geen kiezeltje uit.
Ik rommel nog wat maar denk dan, ik ga maar slapen, dan kijk ik morgen bij daglicht wat ik kan doen. Ik weet al dat het een onrustig nachtje zal worden. Ik word inderdaad vaak wakker, verzin oplossingen, een plan b voor als niks lukt etc. Op een gegeven moment droom ik dat het slot open schiet. Ik blij ! Langzaam word ik wakker en besef neen, ik heb het gedroomd. Hoe wreed kan een droom zijn.
's Ochtend olie ik eerst het slot en daarna knutsel ik mijn tang om tot een soort chirurgisch apparaat. Ik ben erg tevreden met het resultaat. Ik probeer grip op de sleutel te krijgen maar niks, het lukt gewoon niet. Er is geen ruimte om de uiteindjes omheen te knijpen. Wat een gekmakende situatie. Ik heb een slot om te zorgen dat anderen mijn fiets niet kunnen stelen, maar nu kan ik er zelf niets mee. Ik denk, wat te doen? Snel naar de weg want als er verkeer langskomt is het 's ochtends. Vervolgensnaar een dorp zien te komen. En dan ergens een ijzerzaag zien te regelen. En vervolgens hopen dat ik daarmee een Axa slot doorkrijg. Maar hier in de buurt zijn alleen superkleine dorpjes dus dan zal ik waarschijnlijk eerst naar een stad moeten. Dit kan dagen gaan duren. Ik heb ook nog eens weinig water over, immers ik zou vanochtend toch een dorpje gaan passeren waar ik wel water zou vinden.
Ik kijk nog eens goed naar het slot. De sleutel beweegt een cilinder. Als je de sleutel draait, draait de hele cilinder. Dus, ik kan ook de cilinder zien te draaien. Ik druk wat met mijn mes, hij beweegt iets maar nog te weinig. Ik pendel de cilinder wat heen en weer, dan lijkt het wel of een onzichtbare hand een extra duwtje geeft ; de cilinder draait, een harde KLIK en me slot schiet open. WAUW ik schreeuw het uit van blijdschap. Ik had het niet meer verwacht. Wat een geluk. Ik zit nog een tijdje na te genieten en heb de rest van de dag ondanks het zware traject een grote grijns op me gezicht.

Ik had een week geleden tegen Hilde gezegd dat het allemaal wel wat moeilijker mocht. Nou ik heb gekregen wat ik wilde.
Allemaal wederom de groeten. Ik fiets nog een week in Kenya en ga dan Tanzania in, richting Zanzibar.

Voor reacties en vragen,

deantenne@gmail.com

Mooi dromen met Lariam

Ik neem om de kans op malaria te voorkomen Lariam. Dat heeft een slechte naam want er gaan verhalen dat je er psychotisch, depressief en nog wat mentale ongemakken van kunt krijgen. Maar wat niet in de bijsluiter staat is dat je er ook hele mooie dromen van kunt krijgen. Die wil ik jullie niet onthouden. De volgende 3 dromen had ik in dezelfde nacht.

Mobiele telefonie promo actie :
Een grote mobiele telefonie provider uit Afrika heeft een promoactie voor Noord Afrika opgezet. Twaalf mensen krijgen een auto te leen met daarop groot hun telefoon nummer. Ze gaan met die auto door Noord Afrika rijden. Het is de bedoeling dat mensen die die auto zien het nummer van de berijder gaan bellen. Elke maand valt degene af die het minst gebeld is af. Zo blijft er na een jaar nog 1 over en die mag de auto houden. In mijn droom deed mijn zoon Pépé aan deze actie mee.

Weer eens in me kraag gevat :
Ik zit in een Belgisch restaurant te eten. Het restaurant is op de 1e verdieping. Ik zit binnen maar buiten op die 1e verdieping is ook een groot terras. Onder het terras is een soort meertje. Tijdens het eten krijg ik de onweerstaanbare behoefte in dat water te springen. Ik moet het gewoon doen. Ik sta op, ren naar de deur, over het terras en wil over de reling springen als ik door de restaurant eigenaar op me nek wordt gesprongen. Hij sluit me in een kamer op, hij dacht dat ik zonder te betalen wilde weggaan. Ik baal want morgen vertrek ik naar Afrika en ben bang mijn vlucht te moeten missen door een misverstand. Maar dat valt mee. Ik ben opgesloten in een soort kinderopvang waar moeders met kinderen zitten en ik kan zo de deur uitlopen. Ik ga een roltrap af en kom in een kroeg waar ook wat vrienden zijn.

Al fluitend voortglijden:
Ik glij op en soort van schaats schoen over de off-road weggetjes in een Ugandees landschap met vele heuveltjes. Ik blaas daarbij op een fluit die ik van blaadjes heb gemaakt. Een meisje roept , he ben je lekker aan het fluiten , . Ja, roep ik terug, dan heb ik tenminste iets te doen tijdens het glijden. Ze lacht.
Onderaan de heuvel gaat het landschap over in een kronkelende bevroren rivier met een lint van schaatsers. Ik race van de heuvel af om me bij hun aan te sluiten.

Zomaar wat recente dromen. Even een business idee voor Lariam. Open een website waar mensen hun mooiste Lariam dromen op kunnen plaatsen. Degene die de door een jury als mooist beoordeelde droom heeft geplaatst krijgt een mooie trip naar een malaria gebied. Beetje publiciteit eromheen en Lariam's slechte naam is verdwenen.

Morgen fiets ik richting Kampale en dan door naar Kenya. Ik heb van een frans fietsstel een mooie route in Kenya doorgekregen. Heb zin in weer een volgend land.
De groetjes.

Voor vragen en reacties

deantenne@gmail.com

Eerste indrukken Uganda.

Afgelopen dinsdag lannde ik in Entebbe, het vliegveld van Kampala. Ik had na Accra geen behoefte aan een grote stad en ben daarom in Entebbe gebleven. Een klein stadje aan het Victoria Lake. Alles zag er daar erg schoon en aangeharkt uit. Snel wegwezen dus. Ik wil naar het westen richting het Bwindi Park en daarna door naar de Ruwenzori mouintains. Na het vlakke west afrika heb ik wel zin in wat bergen. Hilde heeft een erg goede kaart van Uganda meegenomen waardoor ik een mooie off road route kan kiezen.
De weg gaat de hele dag op en neer tussen de 1000 en 1200 meter. Korte klimmetjes over mooie gravel/aarde wegen. Weinig verkeer en overal dorpjes. Wat gelijk opvalt is de vele sombere mensen onderweg. Dat is een verschil met west Afrika. Daar lachte bijna iedereen breeduit als ik langskwam. Ik zie ook veel erg magere mensen en mensen die er ziek uitzien. Gelukkig is er hier en daar ook een enthousiaste reactie ook al is dat dan vaak iemand die dronken is.
Het land ziet er hier ook al is het groen niet vruchtbaar uit. Er staan weinig gewassen tegen de heuvels. De 2e dag zijn er veel meer velden waar iets eetbaars groeit. Gelijk zijn de mensen ook vrolijker al dansen ze nog niet de horlepiep als ik passeer. Even iets over de kleding van deze Ugandees. Hij en zij kleden zich westers. Dus vrouwen een rok en blouse of truitje en mannen een pantalon met blouse of truitje. Dat was in W-Afrika ook anders. Daar zag je de kleurige lokale kledij.
Dan het weer. Het is een stuk koeler hier, tussen de 20 en 28 graden. Het regent elke dag wel even of urenlang. Prima fietsweer maar om te kamperen minder. Gelukkig zijn er onderweg veel guesthouses of iets dergelijks. Ze zien er soms niet uit maar de bedden waren prima. Het bier is hier veel beter. Er is Nile beer. Erg lekker. Zelfs ongekoeld (de elektriciteit valt overdag meestal 'uit', ik denk dat de overheid hem gewoon uitzet) is het lekker.
Ik ben al wel 2x onderuit gegaan. De eerste keer door een gecombineerde actie van zwaaien naar kinderen en sturen om een gat heen. Toen konden ze opeens wel hard lachen, de .... !
Maar ik heb mijn EHBO kit voor de greep dus snel de zaak ontsmet en pleistertjes erop. De 2e keer was op een weg die ' verbeterd' werd (ook hier is het de Chinees die dat coördineert). De regen heeft het zachte bovenlaagje tot ijs omgevormd, als ik van route verander ga ik onderuit. Mijn schaafwond van eergisteren gaat weer open en ik bloed best. Al gauw een clubje mannen om me heen die emotieloos kijken hoe ik mezelf oplap. Eentje blijft met zijn brommer nog zeker 10 minuten achter me rijden. Als ik iets tegen hem zeg blijft hij stil. Geen idee waarom hij achter me blijft fietsen.

Naar Kabale (waar ik nu ben) gaat de weg klimmen van 1500 naar 2000 meter. Tussendoor ook weer daalwerk waardoor het een echte berg etappe wordt. Heerlijk dat klimwerk. Het voordeel van geaccidenteerd terrein is dat je uitzicht steeds anders is. Heb ik wat om naar te kijken nu de mensen hier me tot nu toe nog niet echt laten genieten.

Morgen ga ik op naar Bwindi Park. Ook weer over een off road weggetje. Daar kun je gorilla's gaan bezoeken à $500 (is 1 dag). Maar dat is me te gortig. Bijna pervers om zoveel geld uit te geven al schijnt het voor sommige mensen een life changing experience te zijn. Maar aangezien ik redelijk blij met me leven ben is dat niet iets waar ik op zit te wachten. Maar je kunt daar ook een gewone (niet gorilla zoek) tracking doen waarbij je overigens ook gorilla's kunt tegenkomen. Lijkt me prima.
En daarna ga ik richting die bergen. Ik informeerde hier over de route enzo en had toen een bizar gesprek, Waar ik ga fietsen kan ik leeuwen tegen komen. Wat moet ik dan doen was mijn vraag. Nou in ieder geval 10 meter uit de buurt blijven anders kan hij zich bedreigt voelen en aanvallen. De man adviseerde mij om daar niet te gaan fietsen maar ik ga het toch doen. Beetje avontuur hoort erbij en er zijn daar ook gewoon dorpjes waar mensen wonen. Maar ik ga daar niet wild kamperen.

Uganda is super mooi . Groen groen heuvels velden meren. Mensen ben ik nog niet echt wild van maar misschien moet ik wat aan ze wennen na de uitbundige west Afrikaners. En het is hier een waar fiets paradijs. Overal mooie doorgaande off road routes en het stikt hier van de natuur parken met accommodaties.

Ik heb zin in de komende weken. Oh als ik niks van me laat horen ben ik niet opgegeten maar heeft mijn telefoon provider geen bereik.

De groetjes allemaal.
Oh ik zag de ontknoping van de Engelse competitie . Geweldig. Ze juichten hier hard toen QPR scoorde maar nog harder toen Man City toch won. Wonderlijk, of het zijn gewoon club loze liefhebbers zoals ik.

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Laatste dagen in West Afrika

Ik vlieg morgenochtend via Addis Addeba naar Oeganda. Nog even wat West Afrikaanse zaken voor ik ga inpakken.
Allereerst over de Arie Meerburgstreet. Bedankt Job voor het traceren van deze kleurrijke persoonlijkheid. Bekend van bollen en aanverwante, en genoemd als een bruggenbouwer. Beide (bollen zowel bruggen) heb ik in het bewuste plaatsje niet gezien dus de vraag is wat heeft deze man daar uitgespookt ? Geen idee maar het moet indruk hebben gemaakt.
Wat betreft de foto waar ik op sta met wat ingewikkelde handaanduidingen. Niets met poepen of liften te maken. Het betekend ' dit is een vet lekker weggetje '.Was een prachtig off road weg door een groen glooiend gebied.
In Togo had ik een soort informele race met een vrachtwagen. Hij haalde mij in als de weg redelijk recht en vlak was en ik hem bij hellingen en plekken waar de weg vol diepe kuilen zat. We hebben na 40 km bij de grens samen wat gedronken. Voor hem was het een shitweg maar voor mij een heerlijke weg om te berijden. Togo zelf is nog behoorlijk niet ontwikkeld. Dat wordt vooral duidelijk als je daarna door Benin fietst. In Togo vind de landbouw plaats in het bos tussen de bomen waar mensen kleine veldjes hebben. Eenmaal de grens met Benin over verandert dat beeld gelijk drastisch. Hier zijn het grote velden met hekjes eromheen. Niet dat Benin nou zo rijk is. Volgens informatie van Willem zijn ze nummer 160 op de lijst van ' rijkste landen'.

In Togo aan het Laque d'Aheme ontmoette ik een Amerikaan, Mark,die veel had gereisd en ergens in centraal Azië ooit een mooi verhaal met Frank van Rijn heeft meegemaakt. Frank van Rijn is de Nederlandse godfather van het wereld fietsen. Zelfverklaard mislukte natuurkundeleraar die fietsreizen maakt en daar over schrijft. Hij is redelijk extreem in zijn route keuzes. Hoe kleiner de wegen hoe beter. Ik was erg tevreden toen ik in Mali zag dat ik ergens een kleiner weggetje dan deze Frank had genomen. Maar Mark had in 2008 Frank op een boot ontmoet die van Azerbeidzjan naar Turkmenistan ging. Een boottocht van een paar dagen. De boot stopte ergens halverwege en bleef daar dagen liggen. Een conflict over havengelden was de waarschijnlijke oorzaak. Mark vertelde dat Frank ongeveer ontplofte. Hij was woest en vond dat ze beiden hun ambassades moesten bellen. Mark vond Frank vooral een man die vaak boos was. Nu is het grappige dat Frank van Rijn in zijn boeken alle tegenslag weg relativeert. Zo van 'de boot lag al dagen stil, het water en eten raakte op en de wc's waren tussen de hopen stront niet meer te zien, maar ik denk maar zo, als straks het water en eten op is hoeven we ook niet meer naar de wc'. Ik ben erg benieuwd hoe Van Rijn deze gebeurtenis in zijn boek beschreven heeft. De Nederlandse ambassade ondernam trouwens geen actie op het telefoontje van Frank. De Amerikaanse vertelde Mark dat ze zouden proberen iets te doen. Waarschijnlijk met succes want de boot ging kort daarna weer varen. Ik heb Mark beloofd uit het betreffende boek de passage te vertalen en hem te mailen.

In Cotonou (Benin) heb ik een week bij Willem kunnen logeren. Willem was er ook pas 2 weken dus zat vol met eerste indrukken. We hebben veel gefilosofeerd over allerlei zaken die met ontwikkeling van landen en het nut van hulp te maken heeft. In Benin zijn veel organisaties die zich met ontwikkeling en stimulering bezighouden. Zowel nationale als internationale. Ook al was Willem pas kort in het land hij had al heel wat contacten opgedaan. 's Avonds in het weekend op de terrassen van Haie Vive (ambassade en uitgaanswijk) kom je al de jovos (white man) tegen. Ik kan me voorstellen dat het een leuke scene is om in te werken. Je doet iets goeds en komt veel interessante mensen tegen. Of het een bevolking en een lokale overheid ook niet lui maakt vraag ik me trouwens nog steeds af. Ik kom zoveel mensen tegen die er van uit gaan dat ze hulp van de 'white man' nodig hebben om iets te realiseren. Dat is er waarschijnlijk ingeslepen maar het wordt tijd dat dat verandert. Ik confronteer mensen daar graag mee, direct als ik ben. Zegt een knaap.' Ik wil een Afrikaanse wc bij mijn huis maken'. Ok doe dan! 'Neen, ik moet wachten op iemand uit de stad die dat doet '. Maar een Afrikaanse wc is een groot gat met een plaat met poepgat erop en een muurtje er omheen. Dat kan iedereen. Dus zeg ik dat hij volgens mij vandaag met graven kan beginnen. Beetje actie jongens ! Op die manier. Het grappige is dat ze mijn directe aanpak ook wel weten te waarderen. Al denk ik niet dat hij die dag echt met graven is begonnen.

Hilde is gisteren weer naar Amsterdam vertrokken. Het was een erg goed idee om elkaar hier een weekje te ontmoeten. Lekker vakantie gehad enzo.
Ik vind het boeiend om haar eerst te missen en dan weer te ontmoeten. Je ziet elkaar toch weer met nieuwe ogen. Leuk! Hilde had ook wat zaken meegenomen die ik nodig had. Zoals spaken, nieuw headlight, extra fietsshirtje, sokken etc. En ! Kaarten van Uganda Kenia en Ethiopië. Op het moment dat ik de kaart van Uganda open sloeg begon het al weer te kriebelen. Dan zie ik in het westen een gebergte met Mount Stanley en is het begin van mijn vervolgtrip geboren. Kaarten hebben een magische aantrekkingskracht op me. Dat zal ik nooit hebben met een GPS apparaat. Dat is allemaal te klein. Een kaart moet je helemaal uitspreiden en dan ga je kijken waar het mooi lijkt en ontstaat er een plannetje.

Nog even een malaria verhaal. Ik was in het noorden van Ghana een Duitse fietser gepasseerd. Even met elkaar gekletst. Hij zou linksom naar de kust fietsen en ik rechtsom. We zouden elkaar misschien aan de kust weer ontmoeten. Toen Hilde en ik in Kokrobite waren, wat trouwens een super strand locatie is, zag ik hem daar lopen. Nou lopen, meer schuifelen. Op mijn groet reageerde hij totaal niet dus ik twijfelde even of hij het wel was. Bij een volgende gelegenheid sprak ik hem weer aan en jawel het was de Duitse fietser Thomas. Hij had malaria opgelopen en het had een paar dagen geduurd tot hij medicijnen had gekregen. En ook toen twijfelde hij of het wel de goede waren want ze hadden geen bloedtest gedaan om vast te stellen welk type malaria het was. En volgens hun zou het een type zijn dat volgens hem hier bijna niet voor kwam. Dus ook toen dacht hij nog 'als het niet de juiste medicijnen zijn ga ik wellicht dood'. Hij had het echt slecht gehad. Hij had geen profilax genomen. Dat was ik eerst ook van plan omdat het toch slecht voor je lijf is die medicamenten een langere tijd slikken. Maar de GGD adviseerde mij het toch te doen omdat je als fietser niet altijd dicht bij een dokter of ziekenhuis bent en als je eenmaal echt ziek bent je je niet meer kunt verplaatsen. Wat het verhaal van Thomas zo'n beetje was. Dus GGD, prima advies! Ik slik braaf mijn Lariam 1 x per week op vrijdag als de moslims naar de moskee gaan, en krijg er ook nog eens fascinerende dromen voor terug. Met name de eerste paar weken heb ik, ik zal eerlijk zijn, twee nachtmerries gehad maar ook heel veel fantastische dromen. Hele verhalen. Films eigenlijk. Jammer dat ik ze niet heb opgeschreven .
Mijn fiets heb ik hier bij een transportbedrijf laten inpakken. Dat hebben ze netje gedaan. Maar ik zal blij zijn als hij heel in Entebbe (vliegveld van Kempala) aankomt. Cross my fingers .

Mijn volgende verhaal zal uit Uganda komen. Allemaal de groeten en bedankt voor alle reacties. In heb soms last van een lichte achtervolgingswaan maar in dit geval is het leuk om gevolgd te worden. Doei !

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com