Op de laatste dag in Uganda kampeerde ik na een zware tocht over supersteile weggetjes met dikke sporen van autobanden bij een politiepost. Ik wilde weten of ik daar mijn tent kon opzetten, er was verder geen accomodatie en wild kamperen was geen optie want overal huisjes en landbouw. De politeman hield kantoor in een grappig rond silootje. Hij wilde wel weten wat er in me stuurtas zat. 'Nou eh gewoon, spullen die ik gebruik'. Haal het er maar uit. Huh ? Je maakt een grapje zeker. Neen. Maar waarom ? ik ben toch geen verdachte ? 'Neen maar ik wil weten wat je bij je hebt'. Pffff nou vooruit. Ik haal alles eruit, prima. Maar toen wilde hij ook zien wat er in me andere tassen zat. Wat een malloot. Maar ik had geen zin om verder te fietsen dus hup. Onder het toeziend oog van een clubje mensen leeg ik mijn tassen. Zijn nieuwsgierigheid was bevredigd en ik mocht mijn tent opzetten.
Dat vonden vooral de kinderen erg interessant. Zo'n 20 zitten er stil starend (wat een soort Ugandese karakteristiek is) te kijken hoe ik mijn tent opzet. Dan PANG ! Shit, stok gebroken. Tent is hagelnieuw. Maar er zit een iets breder stukje pijp bij voor dit soort gevallen. Maar hoe krijg ik dat op de plek die gebroken is? Moet ik eerst het elastiek losmaken, zorgen dat het niet wegschiet zodat ik blijf zitten met een hoopje pijpjes en een elastiek. Even goed concentreren, kinderen kijken nog steeds emotieloos toe, mooi. Mes pakken, voet op het elastiek en doorsnijden, elastiek door hulppijpje, knoopje leggen en klaar. Gelukt. MSR gaat me als het goed is binnenkort een nieuwe stok en elastiek sturen.

Maar dit gevalletje huisvlijt kreeg nog een opvolging.
Ik kampeer wild op een prachtig stille plek. Al uren geen auto of brommer meer gehoord. Ik had al lang bij een dorp moeten zijn maar het is me duidelijk dat mijn kaart hier niet klopt.
Thee drinken, eten, mijn toetje is whisky en een stuk chocolade wat ik van een Zwitserse vrouw had gekregen. Uitstekende avond.
Als ik naar bed ga zet ik uit routine mijn fiets op slot. Het sleuteltje voelt wat krom aan, straks even naar kijken, ik druk het slot dicht en krak ! De sleutel breekt. NEEN NEEN , ik besef gelijk dat dit echt een flink probleem kan zijn. In de middle of nowhere met een fiets die je geeneens kan voortduwen. Ik pak een tangetje en probeer grip op het uiteinde van de sleutel te krijgen maar dat lukt niet. Alles zit er in maar er steekt geen kiezeltje uit.
Ik rommel nog wat maar denk dan, ik ga maar slapen, dan kijk ik morgen bij daglicht wat ik kan doen. Ik weet al dat het een onrustig nachtje zal worden. Ik word inderdaad vaak wakker, verzin oplossingen, een plan b voor als niks lukt etc. Op een gegeven moment droom ik dat het slot open schiet. Ik blij ! Langzaam word ik wakker en besef neen, ik heb het gedroomd. Hoe wreed kan een droom zijn.
's Ochtend olie ik eerst het slot en daarna knutsel ik mijn tang om tot een soort chirurgisch apparaat. Ik ben erg tevreden met het resultaat. Ik probeer grip op de sleutel te krijgen maar niks, het lukt gewoon niet. Er is geen ruimte om de uiteindjes omheen te knijpen. Wat een gekmakende situatie. Ik heb een slot om te zorgen dat anderen mijn fiets niet kunnen stelen, maar nu kan ik er zelf niets mee. Ik denk, wat te doen? Snel naar de weg want als er verkeer langskomt is het 's ochtends. Vervolgensnaar een dorp zien te komen. En dan ergens een ijzerzaag zien te regelen. En vervolgens hopen dat ik daarmee een Axa slot doorkrijg. Maar hier in de buurt zijn alleen superkleine dorpjes dus dan zal ik waarschijnlijk eerst naar een stad moeten. Dit kan dagen gaan duren. Ik heb ook nog eens weinig water over, immers ik zou vanochtend toch een dorpje gaan passeren waar ik wel water zou vinden.
Ik kijk nog eens goed naar het slot. De sleutel beweegt een cilinder. Als je de sleutel draait, draait de hele cilinder. Dus, ik kan ook de cilinder zien te draaien. Ik druk wat met mijn mes, hij beweegt iets maar nog te weinig. Ik pendel de cilinder wat heen en weer, dan lijkt het wel of een onzichtbare hand een extra duwtje geeft ; de cilinder draait, een harde KLIK en me slot schiet open. WAUW ik schreeuw het uit van blijdschap. Ik had het niet meer verwacht. Wat een geluk. Ik zit nog een tijdje na te genieten en heb de rest van de dag ondanks het zware traject een grote grijns op me gezicht.

Ik had een week geleden tegen Hilde gezegd dat het allemaal wel wat moeilijker mocht. Nou ik heb gekregen wat ik wilde.
Allemaal wederom de groeten. Ik fiets nog een week in Kenya en ga dan Tanzania in, richting Zanzibar.

Voor reacties en vragen,

deantenne@gmail.com