Na 8 weken in Nederland was het moment aangebroken om mijn reis te vervolgen. Het afscheid nemen van Hilde Zinzi Aisa en Pépé begint al een routinematig karakter te krijgen. Wel prettig.
Op Zanzibar had ik dezelfde kamer in het guesthouse als toen ik vandaar vertrok naar NL.
Fidelis die mijn fiets had bewaard kwam me 's middags al ophalen. Bij hem thuis het ge-servicede achterwiel en nieuwe zadel gemonteerd zodat ik weer mobiel was. Ik had voor hem een poster van een Amsterdamse gracht meegenomen voor in zijn huis. Dat leek me wel een goed cadeau aangezien er alleen een lelijke bedrijfskalender hing. Was nog lastig zo'n poster in A'dam te kopen. Toeristen winkels verkopen van alles van A'dam maar geen posters. Wel van Londen Parijs NY etc. Maar Poster Art had er gelukkig eentje.

Na nog een dagje me bevoorraad te hebben op Zanzibar heb ik woensdag de boot van 7 uur genomen en fietste ik rond 9 uur Dar es Salam uit. Asfalt weg, wind tegen en 8 weken niet echt veel gefietst maar wel veel gegeten en gedronken. Ik neem me daarom voor het rustig aan te doen. Het is redelijk heet, 35-42 graden, mijn spieren en conditie zijn goed maar mijn systeem moet wennen. Weinig eetlust vooral. Na 3 dagen voel ik 's avonds dat ik gewend ben. Ik heb namelijk voor het eerst weer trek in bier. Voor mij de indicatie dat ik fit ben.
Interessant is wat me de eerste dagen opvalt maar waar je na een tijdje weer aan went. De vele mensen die me groeten, is bij ons uitzonderlijk dat een vreemde gedag zegt maar hier normaal. Het fietsgedrag van de afrikaan is zo grappig. Zowel in west als oost afrika fietst men in een traag tempo. Als de weg omhoog gaat stap je af en loopt omhoog. Onzin om je in te spannen als het niet moet. Maar als ik ze inhaal dan zetten ze aan en kruipen als echte wielrenners in mijn wiel. Als ze in de buurt van hun bestemming komen geven ze vaak gas en schieten me voorbij waarna ze altijd even naar me omkijken. Als ze van de weg afslaan volgt meestal een groet.

Ik heb twee keer in een guesthouse overnacht en twee keer op het terrein van een school. Die guesthouses zijn voor reizigers maar er wonen ook families permanent. Het is er 's avonds erg rumoerig. Hard geschreeuw in telefoons, veel gelach ook en 's nachts altijd wel een kampioen snurken in the house. Bij die scholen is het overnachten wat dat betreft prettiger. Rustig en de leraren van zowel de lagere als de middelbare school spreken goed Engels. Deze eerste week alweer boeiende gesprekken gehad over met name de moeizame ontwikkeling van Tanzania. Nu ik weer terug ben vind ik het frustrerend te zien hoeveel mensen er zo weinig hebben en erger, geen zicht op verbetering hebben. Iemand hier zei ' armoede zit in ons hoofd vanaf onze geboorte'. En ze denken niet dat het zal veranderen. Veel met die leraren gepraat over hoe mensen leven, het land bewerken wat de voornaamste bron van inkomen is, hun kinderen wel of niet naar school laten gaan etc. Met name over de overheid zijn die leraren erg ontevreden. De politici zitten er voor hunzelf en niet voor de bevolking is hun indruk en ik denk dat ze daarin gelijk hebben.
Op de fiets denk ik dan hoe het anders zou kunnen. Dit houdt me goed bezig in ieder geval.
Nu ben ik in Lindi. Een klein stadje aan de kust. Even vooral mijn achterwerk laten rusten. Ik heb uit NL een nieuw Brooks zadel meegenomen maar daar moet mijn kont nog erg aan wennen.
Vanaf hier ga ik strak westwaarts richting Lake Malawi.

Groeten ! Martin

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com