Langs de ooskant van Ghana naar Togo

Nadat ik in Mole Parque mijn eerste olifanten in het wild heb gezien ben ik doorgereden naar de oostkant van Ghana. Het grensgebied met Togo bestaat uit heuvels. De weg gaat continue op en neer tussen de 200 en 400 mtr. Prachtig groen gebied. Hier kom ik ook mijn eerste Afrikaanse regenbui tegen. Overdag begon het al heel hard te waaien wat naar men zei de voorbode van een regenbui zou zijn. Ik had wat geïnformeerd hoe die regenbuien waren. Lang ? Spetteren of hozen? Nou soms regent het maar 2 minuten maar wel hard. Maar deze middag bleef het nog droog. Ik slaap in een guesthouse en 's nachts gaat het los. Begeleid door bliksem regent het urenlang. Ben ik even blij dat ik nu niet kampeer. 's Ochtends regent het nog maar niet heel hard. Dus op de fiets. Normaal stijgt de temperatuur gedurende de dag van 30º naar 45º. Vanochtend is het maar 22º en het wordt niet warmer dan 30º. Heerlijk fietsweer. Er staan gigantische poelen water over soms de volledige breedte van de gravel/zand/modder weg. Ik volg de contouren die de andere fietsers over de weg maken. Zij weten of zien waar de bodem hard is en waar de poelen het ondiepst zijn. Alles is fris en groen door de regen. Het lijken de Ardennen wel. Nu nog een boulangerie en een Jupiler bord en alles klopt. Veel mooie vlinders overal en als ik even rust eindelijk eens geen wolk vliegen om me heen. Ik zie rechts een stevige hurkende geheel blote vrouw wiens rug gewassen wordt door een andere vrouw met hetzelfde postuur, haar zus waarschijnlijk. Mooi gezicht, nu even zwaaien kijken of ze terug zwaait. Ja hoor en lachen, wij allebei. Dat vind ik ook mooi aan Afrika, soms komen er opeens een paar blote borsten langs. Niet steeds maar soms, net mooi. Kinderen zijn hier wel erg enthousiast als ze me zien. Ze gillen minutenlang Barra Barra. Witeman,whiteman. Hun schelle stemmetjes doen bijna zeer aan mijn oren. Soms ben ik dat continue aangeroepen worden as 'blanke' in allerlei dialecten/talen (toubab, white man, le blanc, barra, bruni) wel eens zat en roep terug 'dark man'. Maar dat levert nooit een leuke reactie op. Ik raakte in Lomé (hoofdstad Togo) ,waar ik nu ben, aan de praat met een psycholoog. Ik vroeg hem hoe hij dat zag. Hij had de volgende verklaring. Mensen zien de blanke hier als hoger/beter of maatschappelijk boven de zwarte. White man roepen is een positieve aanroep. Maar als ik dark man terug kaats dan zeg ik eigenlijk 'ja en ik ben beter dan jij, ik benadruk dan het standsverschil. Ik geloof dat ik het begrijp, jullie ? Opvallend in dit gebied is dat welvarend ogende dorpjes worden afgewisseld door arme. Kinderen met opgezette buikjes daar, waarschijnlijk door de eenzijdige voeding. Nu zijn dat mango's. Heerlijk voor mij maar niet elke dag elke maaltijd voor hen. Soms benadrukken mensen dat ze honger hebben en vragen geld. Lastig. Meestal heb ik wel wat brood of koekjes weg te geven. Ik wil uit principe geen geld geven. Dat zeg ik ook, maar ik wil wel wat kopen als je iets te verkopen hebt, zoals water of fruit. Pas schreeuwde iemand stop stop ik wil je begroeten. Ik stop en steek mijn hand uit, hij houdt zijn hand op en zegt 'money' Teleurstellend zei ik tegen hem en ben weer opgestapt. Overal kinderen met machetes valt me op. Dan zie ik waarom. Bij een school zijn ze met z'n allen het gras met de machetes aan het maaien. Grappig gezicht, helaas geen foto van genomen. Soms fiets ik zo lekker dat ik niet wil stoppen. Het noorden van Ghana was vooral islamitisch, hier is het christelijk en niet zo'n beetje ook. Om de 100 meter in elke plaats staan kerken. Soms een houten hokje maar ook grote stenen bouwsels. Als het zondag is hoor ik overal muziek gezang en zie mensen dansen. Dat is een mooi aspect van het geloof maar als je geen eten hebt maar er worden wel grote kerken of moskeeën gebouwd dan is dat vreemd. In bijna elke plaats staan ook masten van de mobiele telefoon providers. Maar soms is er geen waterput of school. Ik zou zeggen, ok wil je daar een mobiele telefoon paal plaatsen dan moet je ook een put of school neerzetten. Voor wat hoort wat. Ik heb hier voor vrij weinig een nieuwe korte broek op de kop getikt. Bij de korte broeken man op een markt. Hij had alleen korte broeken. En dit lijkt de perfecte fietsbroek. Brede niet te lange pijpen en zakken met rits aan de zijkant, dat is echt handig op de fiets. De broek doet me op een bepaalde manier aan (voor de insiders) Ron Scharis denken. Misschien is ie wel van hem geweest. Al onze oud meuk gaat namelijk naar Afrika. Ik had op facebook een foto geplaatst van een Alkmaars weekblad waarin ik mijn eten verpakt kreeg. Laatst was dat een Parool. Het kan bijna niet anders dan dat die kranten als opvulmateriaal voor iets worden gebruikt anders kan dat toch niet de moeite waard zijn. Laatste 2 weken slaap ik steeds in guesthouses of iets dergelijks, in ieder geval ik kampeer niet. Dat komt omdat er en veel guesthouses zijn en doordat ik door een agrarisch gebied fiets er moeilijk een geschikte kampeerplek te vinden is. Het reizen is daardoor een stuk makkelijker. Er gaat in het kamperen toch veel energie zitten besef ik nu. Alleen al een douche kunnen nemen op het eind van de dag geeft al zoveel ontspanning. En in mijn tent slapen is hier nu erg warm. De warmte uit m'n lijf gaat in mijn matje zitten wat het weer teruggeeft, lekker zweten dus. Oh wat wel erg is in dit mooie groene gebied. In elk dorpje staat een chemical store. Voor onkruidbestrijdingsmiddelen enzo. Een vrouw die voor een internationale natuurbescherming organisatie werkt bevestigde dat. Hier dus ook maar geen water uit de putten genomen. Ik zag hier pas al een vrouw met een ringbaardje, nu heb ik al een baard maar toch. Ik fiets de komende 3 weken een rondje door Togo en Benin en keer dan terug naar Ghana voor mijn vakantie met Hilde. Allemaal weer de groetjes en tot .... ?

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Doorzakken en dan de grens over.

Een tiental kilometer voor de grens met Ghana zag ik een mooi terras achter een barretje.
Ik had er al weer een 80 km opzitten, het was een uur of 2 dus tijd voor een koud biertje.
Ik raak aan de praat met 3 mannen. Twee politiemannen en een dierenarts. Ze regelen wat te eten voor me, rijst met saus en witte kool bladeren. Goed spul samen met een ijskoude fles Brakina van 640 cc. We zijn alle 4 zo'n beetje even oud. Kletsen wat over Europa en de problemen. Afrika en zijn problemen etc. Wat opvallend is, is dat deze mannen maar ik heb het meer gehoord zeggen ' ja in Europa hebben jullie altijd haast en stress, maar wij wij nemen de tijd voor elkaar en dingen'. Dat had ik niet zo verwacht voor ik naar Afrika ging dat sommige mensen hier dat besef hebben.

Enfin we zijn ondertussen serieus aan het drinken. Het zijn beste flessen maar het is heet dus het bier vloeit makkelijk het lichaam in. Ze bestellen nog wat varkensvlees, daar zijn ze hier gek op. Dat is echt een delicatesse. Ze zijn dan wel moslim deze mannen maar zoals ze dat hier noemen, Moslim à Gauche. Dat vind ik een mooie uitdrukking.

De dierenarts (naast mij gezeten) haalt een blaadje met wat wiskundesommen uit zijn borstzak. Ik vraag waar dat voor is. Dat is om mijn geest te plezieren, Pour amuse l'esprit. Dat vind ik ook een heel mooie uitdrukking. Pour l' amuse l'esprit !

We verkassen nog naar een andere bar. Ook weer bier. Daar wat dames van de lichte zeden.
Gezellige tent ook maar ik wil nog de grens over dus spreek mezelf eens serieus toe, neem afscheid en fiets vederlicht naar de grens. Bij de Ghanese grens politie is het een gezellige boel. Als ik verklaar dat ik wat dronken ben van het bierdrinken met hun Burkinese collega's wil ook de Ghanees met me bier drinken. Prima prima, als jij je stempeltje in mijn paspoort zet gaan wij gezellig bier drinken. En ik dan ! zegt zijn vrouwelijke collega. 'Ik heb jou niet uitgesloten kaats ik terug. Jij mag ook mee.
Uiteindelijk gaan ze beide niet mee. Neen we moeten nog werken. Ja ja , grote broek, dat ken ik.
Nog immer vederlicht fiets ik Ghana binnen. Tegen de avond kom ik bij een plaatsje met een hotel. Prettig wel, heb ik ook geen last van vliegen en kan ik mijn roes in de bar nog even voortzetten.
Afrika is goed te doen, goed te doen.

Groetjes Mart

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Ouagadougou

Ik ben alweer een kleine week in de hoofdstad van Burkina Faso. Ik wacht om mijn visum voor Ghana wat ik hopelijk morgen krijg. Dan morgen gelijk door naar het consulaat van Benin en dan donderdag in de richting van Bobo Dioulasso hier in BF. Onderweg ergens een natuurpark in waar wellicht olifanten te zien zijn. Dit is een leuke stad, veel barretjes , vaak op straat, goede restaurantjes, één goed museum en weinig verkeersdrukte en vervuiling. Ik ben dan ook weer goed bijgetankt. Ik heb mijn fiets hier schoongemaakt. Mijn ketting verwisseld. Mijn 2e gebroken spaak vervangen eveneens mijn 2e (pas) lekke band geplakt. Ik heb het vervolg van mijn reis ook redelijk voor ogen. Omdat Nigeria onveilig is en Angola in principe geen visa verstrekt voor toeristen, denk ik dat ik van Ghana naar Uganda ga vliegen. Dit scheelt me tevens wat regen, want hier in het westen begint het regenseizoen in Mei, terwijl het in het oosten al in April begint. Dus mis ik de eerste maand wat tevens de heftigste schijnt te zijn Vanuit BF ga ik eerst Ghana in naar het Parque Molo en daarna door Togo naar Benin. Door Benin heen fiets ik dan naar de kust alwaar ik rechtsaf sla weer richting Ghana voor de vakantie met Hilde. Allemaal de groetjes van mij. Ik hoor dat de lente bij jullie ook begonnen is dus allemaal weer in de korte broek en spijkerrok de terrassen op ! Groetjes en kussen Mart.

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com

Een onrustige nacht

Op het eind van de dag inTikaré, een groot dorp aan een binnendoor route richting Ouagadougou, mezelf wat afgekoeld en mijn dorst gelest met een frisse fanta. Even kletsen met wat mensen en weer op de fiets om een slaapplek te zoeken. Na een paar kilometer vond ik een geschikte plek. Achter wat heuvels in een valleitje zonder huizen. Achter me is een wat hogere heuvel waarvandaan ik de foto nam die in de laatste serie zit. Tent opgezet thee gemaakt en kijken hoe het langzaam donker wordt. Ik hoor en zie op een gegeven moment een brommer 50 meter van mijn tent over een geitenpaadje langskomen. Hij stopt een paar honderd meter verderop, zet de motor af en verdwijnt. Ik besteed er niet veel aandacht aan, waarschijnlijk woont daar toch ergens iemand. Maar even later wederom een brommer, deze stopt ter hoogte van mijn tent. Het is inmiddels donker maar bijna volle maan, dus ik kan de twee mannen mijn kant uit zien lopen. Ik roep wat als ze bijna bij mijn tent zijn, ze stoppen, maar zeggen niets terug. Draaien zich om een lopen terug naar hun brommer of motor. Ik hoor ze nog iets van 'die cyclist' tegen elkaar zeggen. Ze starten, keren en rijden weer richting de doorgaande weg. Later nog meer brommers en motors over het geitenpaadje. Sommige rijden net als de eerste door en stoppen dan, enkele stoppen eerder en lopen naar de plek waar de andere stopten. Nog een paar keer wat mensen die mijn richting op lopen maar ook omkeren als ik 'bonsoir' naar ze roep. Inmiddels kan ik op de heuvels rechts van me wat groepjes mensen met zaklampen zien lopen en ik hoor ze af en toe wat tegen elkaar zeggen. Geluid draagt erg ver in zo'n open vallei. Ik was al wat begonnen met koken maar besluit te stoppen omdat ik geen aandacht wil trekken. Ik vraag me af wat ze aan het doen zijn daar. Gedurende de volgende uren komen en verdwijnen er weer wat brommers . Na 10 uur is er nog een keer een motor die ter hoogte van mijn tent stopt, de berijders zeggen wat tegen elkaar en ze rijden weer door. Tsjah, wat moet ik hiermee denk ik. Ik voel me niet onveilig. Deels omdat ik de flarden van de gesprekjes die ik opving qua toon niet beangstigend vond, maar ook omdat iedereen die me benaderde na mijn begroeting gelijk weer weg ging, ze waren schijnbaar bang voor mij! Maar wat deden ze daar in die heuvels ? Drugs kopen/verkopen? Maar waarom loop je dan zo'n eind die heuvels in, in groepjes. Homo-ontmoetingsplek ? Maar dan was het wel spitsuur en doen ze dat hier in een groter sociaal verband? Door er met een ander naar toe te gaan, stukje lopen met de zaklamp, wat roepen naar een ander met zaklamp. Weer wegrijden, later weer terugrijden. Neen dat leek me toch niet. Maar wat daar dan wel gebeurde? Geen idee. Ondanks dat ik me niet onveilig voelde had ik toch een onprettig gevoel. Wat te doen. Spullen inpakken en andere plek zoeken ? Veel werk en in het donker lastig om een geschikt alternatief te vinden. Maar ik wist dat als ik in mijn tent zou gaan slapen ik een slecht nacht zou hebben. Ik zou van elk geluid wakker worden en dan gaan liggen luisteren tot het zou verdwijnen. Als ik nou eens een stukje van mijn tent verwijderd ga slapen ? Ik vond iets hoger tegen de heuvel, achter wat struikjes, een goede plek. Ik pak mijn matje, slaapzak, paspoort, geld, schoenen en mes en installeer me. Prima idee denk ik. Ik zoek nog wat grote stenen die ik naast me leg en kruip in m'n slaapzak. Ik heb goed zicht op mijn tent, niemand kan mij zien en als iemand richting mijn tent komt ga ik vast wel wakker worden. Maar geluiden verder weg zullen me niet verontrusten, dus daar zal ik wel doorheen slapen. Stel dat men mij, of beter gezegd, mijn tent, wil beroven dan gooi ik wat stenen naar ze en als dat ze niet afschrikt kan ik het altijd op een lopen zetten. Knappe jongen die mij met al mijn door het fietsen verkregen lage gewicht en goede conditie, gaat inhalen. Eigenlijk is buiten slapen veel lekkerder nog dan in een tent. Er is wat meer afkoeling door de wind. En gelukkig zijn er geen muggen. Ik slaap dan ook als en roos en wordt pas bij zonsopgang wakker. Mooi denk ik goed geslapen, niks gebeurd en nu ontbijten. De verklaring voor al die mensen gisteravond komt op de fiets. Hij stopt en komt naar me toe gelopen. Het is één van de mannen die gisteren ook richting mijn tent liep maar weer wegging, ik herken hem. Jonge sympathiek ogende man. We schudden de hand en hij vraagt me wat ik zoek. Zoek ?, ik zoek niets, ik reis op de fiets en kampeer hier, maar wat waren jullie aan het doen ? Nou zegt hij, wij zijn goudzoekers en zoeken momenteel daarboven in die heuvels. We zagen daar gisteravond zaklampen dus dachten wie is er op onze plek aan het zoeken? Dus zijn we erheen gegaan maar vonden niemand. Dat verklaarde alles. We kletsen nog wat over dat gouzoeken en nemen afscheid. Het was een spannend avondje maar ik was ook wel erg tevreden over mijn indianenlist. Waarschijnlijk ooit opgedaan in één van de boeken uit de serie 'Kleine bever......' Mooie verhalen voor liefhebbers van indianen boeken ! Ok dat was mijn onrustige nacht of eigenlijk beter 'onrustige avond' . Groetjes uit Ouagadougou waar het bier koud en goedkoop is!

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com

Pays Dogon

Vanuit Baindiagara heb ik met een gids een 4 daagse wandeltocht door de Dogon gemaakt. Ik ga er niet teveel over schrijven omdat eigenlijk iedereen die van cultuur, natuur en beweging houdt dit zelf maar eens moet gaan bekijken. Het is een gebied wat gevormd word door een plateau met daarop dorpjes, een steile wand met daarin dorpjes wat oprijst uit het vlakke woestijnachtige land, wederom met dorpjes. Je loopt onder de wand langs, klimt soms omhoog, daalt weer etc. Wat bijzonderheden over deze cultuur van de Dogon en Tellem (de bewoners voor de Dogon): Eens in de 60 jaar is er een groot feest. Heeft te maken met de stand van de 3 sterren van Sirius. De Dogon spraken, al lang voor onze sterrenkundigen de 3e ster ontdekten, over 3 sterren. Het volgende feest is of in 2014 (vlgs mijn gids) of 2024 (vlgs de Lonely P.). Als de vrouwen ongesteld zijn (onrein) gaan ze naar een speciale hut. Ze schijnen dit wel prima te vinden, even weg van de huiselijke beslommeringen en onder elkaar. In één dorp wordt nog jaarlijks een vergiftigde vis op een speciale dag aangeboden aan de 1e bezoeker van het dorp. Als deze sterft offeren ze zijn/haar bloed. Als een man sterft moet de familie uit elk omliggend dorp een 30t al mensen voor een 4 daags feest uitnodigen. Hiervoor moet men soms jaren sparen. Om dit animistische gebruik te omzeilen bekeerd men zich soms tot de islam. De reden dat de Tellem zich in en tegen de rotswand vestigden was om niet door de moslims op het plateau ontdekt te worden die hun wilden bekeren. In de Dogon kunnen geiten vliegen, zie mijn foto. Het is een prachtig wandel gebied. Elk dorp heeft wel een campement waar je kunt slapen en overal is koud bier !! Hele relaxte mensen. Ik had wel het geluk dat dit gebied als onveilig wordt getypeerd door veel ministeries van buitenlandse zaken, waardoor ik niet meer dan misschien twee keer per dag een andere toerist tegen kwam.

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com

Bamako tot Segou

Ik ben uiteindelijk een weekje in Bamako gebleven. Beetje de stad rondgefietst. Het is een drukke stad maar ik heb me er wel vermaakt. Er zaten wel een aantal leuke andere reizigers in de auberge . We zijn met een groepje naar een concert van een Ghanese fluitist geweest. Hij had met een groep Malinezen een week gerepeteerd en trad op in het Centre Cultural Francais. Was een beetje elitair, bijna alleen blanken, maar wel goed. Daarna naar een openluchtbar geweest waar een Toeareg bandje speelde. Die Toeareg muziek vind ik goed. Er zit altijd een lekkere gitaar bij waar ze mooi vuil mee spelen. Op de terugweg weer eens aangehouden door de politie. Omdat we alle 3 geen paspoort bij ons hadden. De agent wilde geld zien. Damian, een franse knul, wilde wel betalen want wilde naar huis, maar de Belgische Eva en ik niet. Nou dan moesten we naar het bureau. Prima doe maar. Maar dat ging hij natuurlijk niet doen. Na wat minuten rustig wachten mochten we weer verder. Gisteren toen ik Mopti in fietste (waar ik nu ben) werd ik aangehouden omdat ik op een rotonde niet helemaal volgens de regels het rondje maakte. Ik had er 130 km opzitten en wilde bier dus was wat geïrriteerd door de agent. Ik vond dat hij blij moest zijn dat er nog toeristen komen en niet zo kinderachtig moest doen. Het werd een mooi gesprek waarbij we allebei flink tekeer gingen. Moet een komisch gezicht zijn geweest. Nog een wedstrijd van Mali gezien in het kader van de Afrika cup. Op een groot scherm aan de Niger. Mali verloor net van Côte d'Ivoir met 1-0. Net toen ik richting Segou wilde gaan werd ik een beetje ziek. Dus maar even gewacht tot ik weer fit was. Ziek fietsen was me vorig jaar in Bolivia slecht bevallen. Uiteindelijk ben ik in 2,5 dag naar Segou gefietst. Via mooie b en c wegen net onderlangs de Niger. Geweldig mooi fiets stuk. Grotendeels best goede wegen. Veelal de voor Afrika karakteristieke roestbruine aarde als ondergrond. Grappig genoeg was het stuk wat volgens mijn kaart het best moest zijn het slechtst. Daar werd het een kronkelig zandpad. Vaak splitste het zich en moest ik de juiste richting kiezen. Meestal koos ik het pad waar de meeste andere fiets of brom sporen naartoe gingen. En verder veel vragen naar de weg. Toen ik 's middags een duik in de Niger had genomen (super lekker) stond er een wat oudere man bij mijn fiets. Toen ik vertelde van mijn gefietst werd hij razend enthousiast en bleef mijn hand schudden. Hij fietste nog een stukje mee. Nadat we afscheid hadden genomen keek ik nog een keer om. Ik zag hem breeduit lachen en van pret op zijn stuur slaan. Er komen op dit soort plekken weinig blanken en zeker al niet op de fiets. Ik ben in 3 dagen slechts 1 auto tegengekomen. Juist toen ik vastliep in het zand liep een brommer met 2 jongens ook vast. Een van hun duwde me en en ander gastte zijn brommer erdoor. Dat kwam mooi uit. In Segou bleek er geen festival camping te zijn wat wel op hun website stond. Maar ik kwam gelijk Damian tegen die op een binnenplaats bij wat locals kampeerde en heb daar ook mijn tent neergezet. 's Avonds was de opening van het festival. Dat was vooral veel toespraken in het frans engels en bambara,wat de lokale taal is. Veel bedankjes ook voor de Ned. ambassade en "Stichting Doen' die beide het festival sponsoren. Het festival terrein is kleiner dan ik gedacht had met 1 groot podium op pontons in de Niger en een klein podiumpje op het terrein. Verder een rijtje restaurants/bar met bier, zelfs de 2 lokale merken Flaggen Castel. Overdag was er niet veel geprogrammeerd eigenlijk begon het elke dag pas echt goed 's avonds. Mijn hoogtepunten waren Kar Kar, een wat oudere artiest die alleen met een percussionist speelde. Verder was Khairan Harby super. Dat is een wat oudere vrouw met een band met daarin een geweldig goede Toeareg gitarist. Mooi vraag en antwoord samenspel tussen die twee. De albino Said Kaita was indrukwekkend. Een echte bandleider die rustig met zijn armen aangaf wat de bedoeling was. Af en toe een dansje maakte en op een gegeven moment het podium verliet en ook niet meer terug kwam terwijl zijn band het afmaakte. Hij had geen behoefte om toegejuicht te worden. Op de vrijdag en zaterdag avond was het heel druk met locals. Die voor 15 euro een passe partout konden kopen of voor 1 dag een kaartje voor 5 euro. Wij toubabs (blanken) betaalden 80 euro voor een passe partout en terecht. Maar druk dus met locals. Allemaal netjes en kleurig aangekleed. Als je werkt mag je er rommelig uit zien maar als je niet werkt kleed je je netjes aan. De vrouwen slepen met kleden en kinderen op de rug die indien nodig de borst krijgen en meedansen met de moeder in hun slaap. Het was de bedoeling dat iedereen bleef zitten daar waren ook ordebewaarders voor maar soms werd iedereen opeens blij en vrolijk sprong op om eens flink te bewegen. Bier halen en weer naar je plek teruggaan was zo gepiept. De meeste Malinezen dronken niet dus geen wachtrijen en gelukkig ook geen Grolsch. Overdag was het terrein open voor iedereen en waren er veel kinderen die zakjes met bevroren sap, sinaasappels, wortels, ocos enz. verkochten. Er waren nogal wat andere reizigers die ik in Bamako al ontmoet had waar ik mee optrok. Zoals Jeh uit de VS, bamboo architect/kunstenaar, Eva die als vroedvrouw vrijwilliger in Mali had gewerkt en Damian kunsthistoricus met Afrika als specialisatie. Dat waren leuke lui om mee op te trekken. Damian schijn ik overgehaald te hebben om een pirogue (bootje) te kopen om mee naar Mopti te varen. We zijn samen met een visser wezen praten om zijn boot te kopen. Ik ben benieuwd of hij het echt gaat doen. Hij zou eerst weer een weekje naar Bamako gaan en daarna besluiten om het wel of niet te doen. Na 4 dagen festival had ik wel weer zin om te fietsen. Dus op de laatste dag die qua programma niet echt interessant was weer opgestapt met bestemming Djenné, waar de grootste modder moskee vd wereld staat.. Dit stuk heb ik ook via de dirt road gedaan. Eerst mooi stuk langs de Niger over een dijkje, beetje Hollands als je de temperatuur vergeet. Daarna via zanderige paadjes. Was lastig om de juiste richting te houden. Ik ben op een gegeven moment in een boom geklommen toen ik een auto hoorde. Kon ik aan de hand van de stofwolk zien waar een weg liep. Toen het pad dat ik volgde i.p.v. naar het oosten naar het westen draaide moest ik omkeren mensen zoeken en de weg vragen. Maar dat was geen probleem, ik kon gelijk mee eten ,water uit de put halen en weer de goede richting op gaan. Later nog een stukje omgereden juist nadat er voor de eerste keer een bordje met de plaats waar ik langs moest stond. Maar zo kom je nog eens ergens. Bijvoorbeeld in een plaatsje waar men een heel stuk met me meeloopt om me de juiste weg te wijzen. Na 3 dagen kom ik in Djenné. Eerste verassing is dat het boek Het Zandkasteel wat ik van Dirk/Carolien had meegekregen toch een waar gebeurd verhaal blijkt te zijn. Het huis wat de schrijver Ton vd Lee had gebouwd bestaat. Ik had halverwege het boek het idee gekregen dat het als autobiografisch geafficheerde verhaal toch fictie was. Met name door de ongeloofwaardige liefdesrelatie die hij heeft met een jonge Malinese vrouw. Maar het huis staat er alleen vd Lee was er niet. Ik schrijf dit nu terwijl ik in Mopti ben. Ik ben hier op bezoek bij een Nederlandse vrouw Yvonne Gerner die hier een project heeft . De stichting 'Rondom Baba'. Ze heeft hier een plek waar ze mensen probeert op te leiden. Het is een boerderij, maar ze maken ook windmolens, hebben een schooltje en doen dit echt met en tussen de locals. Binnenkort start haar actie in "Doneer graan" in Nederland. Dit is bedoelt om graan op te kopen nu de prijzen normaal zijn zodat er betaalbaar graan is als de voorraden op zijn. Er word n.l. gespeculeerd met graan om er tijdens grote schaarste veel geld mee te verdienen. Ze heeft hier in 3 jaar tijd aardig wat neergezet en probeert net name door spel en theater mensen anders met elkaar om te laten gaan. Dat schijnt nog wel eens een probleem te zijn. Jaloezie en standsverschillen liggen vooruitgang nog wel eens in de weg. Het is een kleine wereld want een Portugese jongen die ik in Segou had ontmoet runt het windmolen project op haar boerderij. En hij doet dit weer samen met de TU Delft waar hij gestudeerd heeft. Overmorgen vertrek ik naar de Dogon. Daar ga ik een paar dagen wandeken en dan door naar Burkina Faso. Allemaal de groeten en bedankt wederom voor de reacties.

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com

Van Tambacounda nr Bamako part 3

Ik upload dit traject even in partjes. Ik wil niet het risico lopen dat het uploaden mislukt en ik een lang stuk opnieuw moet tikken. Ik zag een reactie van Leo of je je zorgen moet maken als ik een tijdje niks laat horen. Nou neen hoor. Veel plekken is geen internetcafé of ik heb geen zin om ergens achter een pc te gaan zitten. Maar Hilde bel of sms ik ook regelmatig dus bij twijfel kan je haar even bellen. Bij de grens met Mali dacht ik een 5 daags visum te moeten kopen. Mijn in nl ontvangen visum ging pas 7 feb. in en het was nu 2 feb. Maar niks hoor de immigratie politie was super vriendelijk en geïnteresseerd in mijn fietsavontuur en stempelde mijn paspoort. Deze jongens komen bij mij na de douane van Costa Rica op plek 2 qua vriendelijkheid. Ik denk dat Costa Rica nooit meer van plek 1 verdrongen gaat worden die hebben destijds een onuitwisbare indruk gemaakt. Maar eerlijkheidshalve kan dat ook komen door het sterke contrast destijds met de grove en botte manier waarop ik bij een tussenstop in Miami was behandeld. Na de grens fiets ik met het nummer Welcome to Mali,van Amadou en Marian in mijn hoofd het land in. Ik eet wat bij Achia (zie foto) . Leuk grietje wat oorspronkelijk in het toerisme werkt maar omdat dat op zijn gat ligt, door de veiligheidswaarschuwingen, runt ze nu dit restaurant. Ze gaat 23 April misschien naar Amsterdam om wat ik begreep wat oude mensen naar Mali te begeleiden. Ik heb gezegd dat ze als ze wil bij Hilde kan logeren. Wat Hilde prima vond wat ik ook wel wist. Dan weet je vast hoe ze eruit ziet schat. In Mali kon ik ook benzine voor mijn kooktoestel kopen, in Senegal hadden ze alleen diesel wat ik liever niet gebruik i.v.m. met de viezigheid. De eerste dagen in Mali kwam ik geen toeristen tegen en vroeg ik me af of ik nou zo gek was om dit 'onveilige' land in te fietsen. Maar inmiddels en ik al aardig wat reizigers tegen gekomen en lijken de waarschuwingen van de ministeries wat overdreven. Ik heb hier in Bamako mijn Mali visum met een maand verlengd, dan weet ik zeker dat ik geen race tegen de dag hoef houden als ik naar de grens met Burkina Faso ga. Mijn plan is nu om as zondag naar Segou te fietsen waar dat cultuurfestival is. Daar blijf ik tot de 20e en ga dan naar de Dogon regio als me dat veilig lijkt en zo niet dan ga ik richting Burkina Faso. Mocht ik hier in Bamako nog wat bijzonders mee maken dan laat ik van me horen en anders tot in Segou !

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com

Van Tambacounda nr Bamako part 2

Na mijn natuurpark bezoek, waar de luipaard mij niet gewekt had waarvoor dank ,ben ik in de richting van Kedougou gefietst in het uiterste zuid oosten van Senegal. In het dorp Banadafassi ben ik een dag gebleven in campement Leontine. Mooi plekje met hut met douche enzo en koud bier !! Hier heb ik met een gids een lange wandeling gemaakt langs een aantal Bedick dorpjes. Plaatsen met nog sterke eigen tradities. Hier zag ik de eerste afrikanen met botten door de neus maar ook doorgegroeide tanden en lepra. Hier was ook de smid uit de fotoserie maar ook het schooltje en het kath. kerkje. 's Avonds mijn eerste palmwijn gedronken. Even wennen wel. De volgende dag naar een plaatsje waar een waterval zou zijn. Nou, het was slechts een stroomversnelling maar heerlijk om verkoeling in te zoeken. 's Avonds de lekkerste kip ooit gegeten, klaargemaakt door de kok op de fiets vd foto's. Wat zouden we zonder kippen moeten? In Zuid Amerika 'pollo con papas' en hier 'poulet avec riz' en omelette met baguette. Via het stadje Kedougou nu naar Mali. In Kedougou wil ik een nieuwe batterij voor mijn fietscomputer kopen. Ik dacht dat er een knoopbatterij in zat maar het bleek een soort korte AA te zijn. Die zie je zelden dus ik had er een hard hoofd in of dit ging lukken. Bij een telefoon winkeltje wijst de knul me door naar de markt. Een jongen loopt met me mee en weet waar ik moet zijn. Zowaar deze man heeft het, maar mijn gids vind de prijs te hoog dat kan beter en hij neemt me mee naar een ander. Voor mij was het wel de gevraagde 5 euro waard maar ik wil de prijsbewustheid van de knul natuurlijk niet negeren. De andere winkelier heeft dit formaat echter niet dus gaan we terug.. Maar ik moet een betere prijs vragen vind mijn gids. Maar dat wil de winkelier niet en ik ben blij met de batterij. Geef de knul ook wat geld voor zijn hulp en installeer de batterij. Hij is zelfs van hetzelfde merk als degene die erin zat. Prettig om weer een goede werkende fietscomputer te hebben. Ik slaap in de bush 15 km. voor de Malinese grens. Ik zet altijd eerst mijn tent op en zet dan thee met verse limoen en veel suiker. Wat koekjes erbij, dat is meestal mijn beste moment van de dag. De zoete thee is echt goed tegen de dorst en hoewel ik thuis niet zo'n theeleut ben geeft het me hier het typisch Engelse effect van even tot jezelf komen.

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com