Ik vlieg morgenochtend via Addis Addeba naar Oeganda. Nog even wat West Afrikaanse zaken voor ik ga inpakken.
Allereerst over de Arie Meerburgstreet. Bedankt Job voor het traceren van deze kleurrijke persoonlijkheid. Bekend van bollen en aanverwante, en genoemd als een bruggenbouwer. Beide (bollen zowel bruggen) heb ik in het bewuste plaatsje niet gezien dus de vraag is wat heeft deze man daar uitgespookt ? Geen idee maar het moet indruk hebben gemaakt.
Wat betreft de foto waar ik op sta met wat ingewikkelde handaanduidingen. Niets met poepen of liften te maken. Het betekend ' dit is een vet lekker weggetje '.Was een prachtig off road weg door een groen glooiend gebied.
In Togo had ik een soort informele race met een vrachtwagen. Hij haalde mij in als de weg redelijk recht en vlak was en ik hem bij hellingen en plekken waar de weg vol diepe kuilen zat. We hebben na 40 km bij de grens samen wat gedronken. Voor hem was het een shitweg maar voor mij een heerlijke weg om te berijden. Togo zelf is nog behoorlijk niet ontwikkeld. Dat wordt vooral duidelijk als je daarna door Benin fietst. In Togo vind de landbouw plaats in het bos tussen de bomen waar mensen kleine veldjes hebben. Eenmaal de grens met Benin over verandert dat beeld gelijk drastisch. Hier zijn het grote velden met hekjes eromheen. Niet dat Benin nou zo rijk is. Volgens informatie van Willem zijn ze nummer 160 op de lijst van ' rijkste landen'.

In Togo aan het Laque d'Aheme ontmoette ik een Amerikaan, Mark,die veel had gereisd en ergens in centraal Azië ooit een mooi verhaal met Frank van Rijn heeft meegemaakt. Frank van Rijn is de Nederlandse godfather van het wereld fietsen. Zelfverklaard mislukte natuurkundeleraar die fietsreizen maakt en daar over schrijft. Hij is redelijk extreem in zijn route keuzes. Hoe kleiner de wegen hoe beter. Ik was erg tevreden toen ik in Mali zag dat ik ergens een kleiner weggetje dan deze Frank had genomen. Maar Mark had in 2008 Frank op een boot ontmoet die van Azerbeidzjan naar Turkmenistan ging. Een boottocht van een paar dagen. De boot stopte ergens halverwege en bleef daar dagen liggen. Een conflict over havengelden was de waarschijnlijke oorzaak. Mark vertelde dat Frank ongeveer ontplofte. Hij was woest en vond dat ze beiden hun ambassades moesten bellen. Mark vond Frank vooral een man die vaak boos was. Nu is het grappige dat Frank van Rijn in zijn boeken alle tegenslag weg relativeert. Zo van 'de boot lag al dagen stil, het water en eten raakte op en de wc's waren tussen de hopen stront niet meer te zien, maar ik denk maar zo, als straks het water en eten op is hoeven we ook niet meer naar de wc'. Ik ben erg benieuwd hoe Van Rijn deze gebeurtenis in zijn boek beschreven heeft. De Nederlandse ambassade ondernam trouwens geen actie op het telefoontje van Frank. De Amerikaanse vertelde Mark dat ze zouden proberen iets te doen. Waarschijnlijk met succes want de boot ging kort daarna weer varen. Ik heb Mark beloofd uit het betreffende boek de passage te vertalen en hem te mailen.

In Cotonou (Benin) heb ik een week bij Willem kunnen logeren. Willem was er ook pas 2 weken dus zat vol met eerste indrukken. We hebben veel gefilosofeerd over allerlei zaken die met ontwikkeling van landen en het nut van hulp te maken heeft. In Benin zijn veel organisaties die zich met ontwikkeling en stimulering bezighouden. Zowel nationale als internationale. Ook al was Willem pas kort in het land hij had al heel wat contacten opgedaan. 's Avonds in het weekend op de terrassen van Haie Vive (ambassade en uitgaanswijk) kom je al de jovos (white man) tegen. Ik kan me voorstellen dat het een leuke scene is om in te werken. Je doet iets goeds en komt veel interessante mensen tegen. Of het een bevolking en een lokale overheid ook niet lui maakt vraag ik me trouwens nog steeds af. Ik kom zoveel mensen tegen die er van uit gaan dat ze hulp van de 'white man' nodig hebben om iets te realiseren. Dat is er waarschijnlijk ingeslepen maar het wordt tijd dat dat verandert. Ik confronteer mensen daar graag mee, direct als ik ben. Zegt een knaap.' Ik wil een Afrikaanse wc bij mijn huis maken'. Ok doe dan! 'Neen, ik moet wachten op iemand uit de stad die dat doet '. Maar een Afrikaanse wc is een groot gat met een plaat met poepgat erop en een muurtje er omheen. Dat kan iedereen. Dus zeg ik dat hij volgens mij vandaag met graven kan beginnen. Beetje actie jongens ! Op die manier. Het grappige is dat ze mijn directe aanpak ook wel weten te waarderen. Al denk ik niet dat hij die dag echt met graven is begonnen.

Hilde is gisteren weer naar Amsterdam vertrokken. Het was een erg goed idee om elkaar hier een weekje te ontmoeten. Lekker vakantie gehad enzo.
Ik vind het boeiend om haar eerst te missen en dan weer te ontmoeten. Je ziet elkaar toch weer met nieuwe ogen. Leuk! Hilde had ook wat zaken meegenomen die ik nodig had. Zoals spaken, nieuw headlight, extra fietsshirtje, sokken etc. En ! Kaarten van Uganda Kenia en Ethiopië. Op het moment dat ik de kaart van Uganda open sloeg begon het al weer te kriebelen. Dan zie ik in het westen een gebergte met Mount Stanley en is het begin van mijn vervolgtrip geboren. Kaarten hebben een magische aantrekkingskracht op me. Dat zal ik nooit hebben met een GPS apparaat. Dat is allemaal te klein. Een kaart moet je helemaal uitspreiden en dan ga je kijken waar het mooi lijkt en ontstaat er een plannetje.

Nog even een malaria verhaal. Ik was in het noorden van Ghana een Duitse fietser gepasseerd. Even met elkaar gekletst. Hij zou linksom naar de kust fietsen en ik rechtsom. We zouden elkaar misschien aan de kust weer ontmoeten. Toen Hilde en ik in Kokrobite waren, wat trouwens een super strand locatie is, zag ik hem daar lopen. Nou lopen, meer schuifelen. Op mijn groet reageerde hij totaal niet dus ik twijfelde even of hij het wel was. Bij een volgende gelegenheid sprak ik hem weer aan en jawel het was de Duitse fietser Thomas. Hij had malaria opgelopen en het had een paar dagen geduurd tot hij medicijnen had gekregen. En ook toen twijfelde hij of het wel de goede waren want ze hadden geen bloedtest gedaan om vast te stellen welk type malaria het was. En volgens hun zou het een type zijn dat volgens hem hier bijna niet voor kwam. Dus ook toen dacht hij nog 'als het niet de juiste medicijnen zijn ga ik wellicht dood'. Hij had het echt slecht gehad. Hij had geen profilax genomen. Dat was ik eerst ook van plan omdat het toch slecht voor je lijf is die medicamenten een langere tijd slikken. Maar de GGD adviseerde mij het toch te doen omdat je als fietser niet altijd dicht bij een dokter of ziekenhuis bent en als je eenmaal echt ziek bent je je niet meer kunt verplaatsen. Wat het verhaal van Thomas zo'n beetje was. Dus GGD, prima advies! Ik slik braaf mijn Lariam 1 x per week op vrijdag als de moslims naar de moskee gaan, en krijg er ook nog eens fascinerende dromen voor terug. Met name de eerste paar weken heb ik, ik zal eerlijk zijn, twee nachtmerries gehad maar ook heel veel fantastische dromen. Hele verhalen. Films eigenlijk. Jammer dat ik ze niet heb opgeschreven .
Mijn fiets heb ik hier bij een transportbedrijf laten inpakken. Dat hebben ze netje gedaan. Maar ik zal blij zijn als hij heel in Entebbe (vliegveld van Kempala) aankomt. Cross my fingers .

Mijn volgende verhaal zal uit Uganda komen. Allemaal de groeten en bedankt voor alle reacties. In heb soms last van een lichte achtervolgingswaan maar in dit geval is het leuk om gevolgd te worden. Doei !

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com