Ik ben uiteindelijk een weekje in Bamako gebleven. Beetje de stad rondgefietst. Het is een drukke stad maar ik heb me er wel vermaakt. Er zaten wel een aantal leuke andere reizigers in de auberge . We zijn met een groepje naar een concert van een Ghanese fluitist geweest. Hij had met een groep Malinezen een week gerepeteerd en trad op in het Centre Cultural Francais. Was een beetje elitair, bijna alleen blanken, maar wel goed. Daarna naar een openluchtbar geweest waar een Toeareg bandje speelde. Die Toeareg muziek vind ik goed. Er zit altijd een lekkere gitaar bij waar ze mooi vuil mee spelen. Op de terugweg weer eens aangehouden door de politie. Omdat we alle 3 geen paspoort bij ons hadden. De agent wilde geld zien. Damian, een franse knul, wilde wel betalen want wilde naar huis, maar de Belgische Eva en ik niet. Nou dan moesten we naar het bureau. Prima doe maar. Maar dat ging hij natuurlijk niet doen. Na wat minuten rustig wachten mochten we weer verder. Gisteren toen ik Mopti in fietste (waar ik nu ben) werd ik aangehouden omdat ik op een rotonde niet helemaal volgens de regels het rondje maakte. Ik had er 130 km opzitten en wilde bier dus was wat geïrriteerd door de agent. Ik vond dat hij blij moest zijn dat er nog toeristen komen en niet zo kinderachtig moest doen. Het werd een mooi gesprek waarbij we allebei flink tekeer gingen. Moet een komisch gezicht zijn geweest. Nog een wedstrijd van Mali gezien in het kader van de Afrika cup. Op een groot scherm aan de Niger. Mali verloor net van Côte d'Ivoir met 1-0. Net toen ik richting Segou wilde gaan werd ik een beetje ziek. Dus maar even gewacht tot ik weer fit was. Ziek fietsen was me vorig jaar in Bolivia slecht bevallen. Uiteindelijk ben ik in 2,5 dag naar Segou gefietst. Via mooie b en c wegen net onderlangs de Niger. Geweldig mooi fiets stuk. Grotendeels best goede wegen. Veelal de voor Afrika karakteristieke roestbruine aarde als ondergrond. Grappig genoeg was het stuk wat volgens mijn kaart het best moest zijn het slechtst. Daar werd het een kronkelig zandpad. Vaak splitste het zich en moest ik de juiste richting kiezen. Meestal koos ik het pad waar de meeste andere fiets of brom sporen naartoe gingen. En verder veel vragen naar de weg. Toen ik 's middags een duik in de Niger had genomen (super lekker) stond er een wat oudere man bij mijn fiets. Toen ik vertelde van mijn gefietst werd hij razend enthousiast en bleef mijn hand schudden. Hij fietste nog een stukje mee. Nadat we afscheid hadden genomen keek ik nog een keer om. Ik zag hem breeduit lachen en van pret op zijn stuur slaan. Er komen op dit soort plekken weinig blanken en zeker al niet op de fiets. Ik ben in 3 dagen slechts 1 auto tegengekomen. Juist toen ik vastliep in het zand liep een brommer met 2 jongens ook vast. Een van hun duwde me en en ander gastte zijn brommer erdoor. Dat kwam mooi uit. In Segou bleek er geen festival camping te zijn wat wel op hun website stond. Maar ik kwam gelijk Damian tegen die op een binnenplaats bij wat locals kampeerde en heb daar ook mijn tent neergezet. 's Avonds was de opening van het festival. Dat was vooral veel toespraken in het frans engels en bambara,wat de lokale taal is. Veel bedankjes ook voor de Ned. ambassade en "Stichting Doen' die beide het festival sponsoren. Het festival terrein is kleiner dan ik gedacht had met 1 groot podium op pontons in de Niger en een klein podiumpje op het terrein. Verder een rijtje restaurants/bar met bier, zelfs de 2 lokale merken Flaggen Castel. Overdag was er niet veel geprogrammeerd eigenlijk begon het elke dag pas echt goed 's avonds. Mijn hoogtepunten waren Kar Kar, een wat oudere artiest die alleen met een percussionist speelde. Verder was Khairan Harby super. Dat is een wat oudere vrouw met een band met daarin een geweldig goede Toeareg gitarist. Mooi vraag en antwoord samenspel tussen die twee. De albino Said Kaita was indrukwekkend. Een echte bandleider die rustig met zijn armen aangaf wat de bedoeling was. Af en toe een dansje maakte en op een gegeven moment het podium verliet en ook niet meer terug kwam terwijl zijn band het afmaakte. Hij had geen behoefte om toegejuicht te worden. Op de vrijdag en zaterdag avond was het heel druk met locals. Die voor 15 euro een passe partout konden kopen of voor 1 dag een kaartje voor 5 euro. Wij toubabs (blanken) betaalden 80 euro voor een passe partout en terecht. Maar druk dus met locals. Allemaal netjes en kleurig aangekleed. Als je werkt mag je er rommelig uit zien maar als je niet werkt kleed je je netjes aan. De vrouwen slepen met kleden en kinderen op de rug die indien nodig de borst krijgen en meedansen met de moeder in hun slaap. Het was de bedoeling dat iedereen bleef zitten daar waren ook ordebewaarders voor maar soms werd iedereen opeens blij en vrolijk sprong op om eens flink te bewegen. Bier halen en weer naar je plek teruggaan was zo gepiept. De meeste Malinezen dronken niet dus geen wachtrijen en gelukkig ook geen Grolsch. Overdag was het terrein open voor iedereen en waren er veel kinderen die zakjes met bevroren sap, sinaasappels, wortels, ocos enz. verkochten. Er waren nogal wat andere reizigers die ik in Bamako al ontmoet had waar ik mee optrok. Zoals Jeh uit de VS, bamboo architect/kunstenaar, Eva die als vroedvrouw vrijwilliger in Mali had gewerkt en Damian kunsthistoricus met Afrika als specialisatie. Dat waren leuke lui om mee op te trekken. Damian schijn ik overgehaald te hebben om een pirogue (bootje) te kopen om mee naar Mopti te varen. We zijn samen met een visser wezen praten om zijn boot te kopen. Ik ben benieuwd of hij het echt gaat doen. Hij zou eerst weer een weekje naar Bamako gaan en daarna besluiten om het wel of niet te doen. Na 4 dagen festival had ik wel weer zin om te fietsen. Dus op de laatste dag die qua programma niet echt interessant was weer opgestapt met bestemming Djenné, waar de grootste modder moskee vd wereld staat.. Dit stuk heb ik ook via de dirt road gedaan. Eerst mooi stuk langs de Niger over een dijkje, beetje Hollands als je de temperatuur vergeet. Daarna via zanderige paadjes. Was lastig om de juiste richting te houden. Ik ben op een gegeven moment in een boom geklommen toen ik een auto hoorde. Kon ik aan de hand van de stofwolk zien waar een weg liep. Toen het pad dat ik volgde i.p.v. naar het oosten naar het westen draaide moest ik omkeren mensen zoeken en de weg vragen. Maar dat was geen probleem, ik kon gelijk mee eten ,water uit de put halen en weer de goede richting op gaan. Later nog een stukje omgereden juist nadat er voor de eerste keer een bordje met de plaats waar ik langs moest stond. Maar zo kom je nog eens ergens. Bijvoorbeeld in een plaatsje waar men een heel stuk met me meeloopt om me de juiste weg te wijzen. Na 3 dagen kom ik in Djenné. Eerste verassing is dat het boek Het Zandkasteel wat ik van Dirk/Carolien had meegekregen toch een waar gebeurd verhaal blijkt te zijn. Het huis wat de schrijver Ton vd Lee had gebouwd bestaat. Ik had halverwege het boek het idee gekregen dat het als autobiografisch geafficheerde verhaal toch fictie was. Met name door de ongeloofwaardige liefdesrelatie die hij heeft met een jonge Malinese vrouw. Maar het huis staat er alleen vd Lee was er niet. Ik schrijf dit nu terwijl ik in Mopti ben. Ik ben hier op bezoek bij een Nederlandse vrouw Yvonne Gerner die hier een project heeft . De stichting 'Rondom Baba'. Ze heeft hier een plek waar ze mensen probeert op te leiden. Het is een boerderij, maar ze maken ook windmolens, hebben een schooltje en doen dit echt met en tussen de locals. Binnenkort start haar actie in "Doneer graan" in Nederland. Dit is bedoelt om graan op te kopen nu de prijzen normaal zijn zodat er betaalbaar graan is als de voorraden op zijn. Er word n.l. gespeculeerd met graan om er tijdens grote schaarste veel geld mee te verdienen. Ze heeft hier in 3 jaar tijd aardig wat neergezet en probeert net name door spel en theater mensen anders met elkaar om te laten gaan. Dat schijnt nog wel eens een probleem te zijn. Jaloezie en standsverschillen liggen vooruitgang nog wel eens in de weg. Het is een kleine wereld want een Portugese jongen die ik in Segou had ontmoet runt het windmolen project op haar boerderij. En hij doet dit weer samen met de TU Delft waar hij gestudeerd heeft. Overmorgen vertrek ik naar de Dogon. Daar ga ik een paar dagen wandeken en dan door naar Burkina Faso. Allemaal de groeten en bedankt wederom voor de reacties.

Voor vragen en reacties mail je naar

deantenne@gmail.com