Fotovraag en handtas

Eerst de fotovraag. Er waren niet zo heel veel inzendingen maar het was ook een moeilijke. De richting waarin Arie het zocht (bier en bolus) lag in de lijn der verwachting maar was niet juist. Maar zoon Joris zat er heel dichtbij met zijn 'zak Vlaamse frites'. Ik beeldde namelijk uit "het doen van zout op een eitje". Proficiat Joris. Je hebt een zak Jozo zout gewonnen. Ik fietste door een gebied waar men aan zoutwinning doet. Ik had daar toevallig een uitgebreide documentaire over gezien. Het gaat als volgt. Je laat een bassin vol zeewater lopen. Je wacht tot het water verdampt is. Schept het zout eruit. Stopt het in een zakje, zet er Jozo op en verkoop het. Belangrijk is dat het heet moet zijn en er mag geen regen vallen. Zo dan weten jullie dat ook weer. Komt die documentaire ooit voorbij kan je hem wegklikken. Nu het volgende. Ik heb 6 tassen bij me en elke tas is volgens een vast patroon gevuld. En met logica. Eén tas met kook en eetspullen. Eén met fiets-kleding, materiaal, gereedschap en wat groter eetspul. Eén tas met gewone kleren en mijn slaapzak plus mijn tabletcomputer. Een snelle greeptas met ehbo-set, headlight, toilettas, lonely planet en whiskyfles. Een grote tas met tent, waterzak en nog meer eten. En dan de tas die overal mee naartoe gaat, MIJN STUURTAS ! De tas der tassen, bevat alleen maar superbelangrijke spullen die je altijd dicht bij je wil hebben. Ja, wat de handtas voor de vrouw is,is de stuurtas voor de wereldfietser. En is de handtas van de vrouw altijd omgeven met geheimzinnigheid wat erin zit, ik ga de inhoud van mijn handtas blootgeven. Fototoestel. Leesbril. Zonnebril. Fietskaarten. Portemonnee. Pen plus notitieblok. Snoep. Lippenbalsem en zonnebrandcrème. Kopie paspoort, wat US$, Pasfoto's. Verrekijker. Muggenspul. Mosquito net voor over mijn hoofd. Groot mes. Zakmes. Limonadepoeder. Zeep waarvoor je geen water nodig hebt. Munten die ik voor Meester Hajo verzamel. Kaart met afbeeldingen van Afrikaanse beesten. Druppels om water te zuiveren. Mobieltje. Kapotte fietssleutel (relikwie). Slot om in een slot te stoppen. Je ziet, allemaal hyperbelangrijke dingen. De foto van mijn stuurtasinhoud staat ook op me blog. Nu, ik heb mijn handtas getoond en me hiermee bijna letterlijk bloot gegeven. Welke vrouw durft hetzelfde te doen door de inhoud van haar handtas te tonen? Als het niet op me blog past dan kan je het ook op facebook knallen. Fijne week allemaal en tot snel. Martin.

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Namibia is vooral ook leeg.

Ik ga morgen Zuid Afrika in dus om even na te denken over Namibia. Woestijn, heuvels, prachtig licht,v eel toeristen in gehuurde four wheel drives, af en toe dieren, prachtige campings en weinig mensen. Eigenlijk reis ik, ook al ga ik per fiets, nog te snel door dit land. Bijna altijd is er op een dag fietsen wel een soort van nederzetting met winkeltje en camping. Eigenlijk voel je de woestheid van dit land pas goed nadat je een paar dagen zonder nederzetting tegen te komen hebt gereisd. Gelukkig heb ik dat wel een paar keer kunnen ervaren. De plekken hier waar je kunt overnachten zijn stuk voor stuk prachtig. Mooie douches, keukentjes, electriciteit en veel ruimte. Maar dat past niet bij het landschap. Het zou sober moeten zijn. Geen elctriciteit, alleen koud water en zeker geen keukentje. Verder is dit deel van het land bijna onbevolkt op wat personeel na voor de lodges en campings. Daardoor mis ik wel het volgende gesprek wat ik bijna elke dag in elk land wel een keer voerde; Waar ga je naartoe? Ik: Naar huppelups, en dan noem ik een stad zeg 30 km verderop. WAT? Maar dat is hartstikke ver! Ik: Nee hoor daar ben ik zo, ik kom vandaag uit..... NEEN, wauw dat zouden wij afrikanen nooit kunnen. En dan komt de beste vraag. Maar wordt je dan niet moe? Ik: jawel, dan stop en rust ik zoals nu. Maar waar slaap je dan? Ik: nou in een guesthouse of in de bush. De bush ! Dat zouden wij nooit doen. Ben je dan niet bang ? Ik: waarvoor? Nou wilde beesten en rovers. Ik: nou wilde dieren zijn er niet zoveel meer en dan vertel ik het verhaal van de leeuw die op de vlucht ging toen die me zag, en de mensen hier zijn allemaal superaardig. En ik ben al een tijdje onderweg. Ik ben begonnen in Senegal. Wat ? Op dat ding ? Dat is altijd mooi dan is het geen fiets meer maar een ding. Ik heb dit gesprek tientallen malen gevoerd in bijna altijd exact dezelfde bewoordingen. Maar dat mis ik dus o.a. wel in Namibia. Morgen dus Zuid Afrika in. Heb de laatste week best veel andere verhalen gehoord dan alleen over het geweld en criminaliteit. Heb er dus zin in. Volgt nog zo meteen de uitslag van de fotovraag en een uitdaging. De groetjes. Martin

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

C28

Windhoek Swakopmund, 324 km.
Windhoek uit en de eerste 25 km ofzo is nog asfalt, daarna off road. Hele dag op en neer. Warm weer maar niet lang boven de 40 graden. Laat in de middag bij de laatste farm die op de kaart staat ga ik informeren of ze water voor me hebben en of dit de laatste plek met water is. Het is een ' hunting farm'. Wat donkere werknemers (die zijn aan het (ver)bouwen) en een blanke jonge vrouw die niet de moeite neemt naar beneden te komen maar uit het raam hangend laat weten dat dit inderdaad de laatste waterplek is en dat ik zoveel water kan nemen als ik wil. Ok, dat wordt dan 28 liter a.u.b. Nog 3 dagen fietsen en 3 dagen koken. Via het paadje weer naar de C28 is lastig. Het is stijl met rul gravel. Ik moet veel lopen. Jezus wat is die fiets zwaar ! Nog nooit had ik zoveel water mee. Ben ik niet goed snik ofzo? Neen, ik moet nog 3 dagen fietsen dus dit moet gewoon. Ik ben blij als ik bij de weg ben. De wind is flink in kracht toegenomen en tegen. Ik kar nog een uurtje door en zet dan mijn tent op in de luwte van een doornbosje (kan er ook niks aandoen maar zo heten die dingen toch). Thee, pasta, whisky en nu nog wat muziek luisteren. Perfecte dag, 103 km gedaan en morgen sowieso al weer minder kilo's dan vandaag mee te slepen.
Dag 2.
Heftig dagje. De hele dag door korte maar verdomd steile klimmetjes. Tussen de 9 en 15 %. Soms te steil om te fietsen maar dan was lopen ook bijna onmogelijk. Maar goed, ik wist dat dit de zwaarste dag zou worden met al dat water achterop. Toch vorder ik lekker. Ik eet wat na 2 uur en wederom na 1,5 uur. Maar dit korte steile klimwerk sloopt me wel merk ik. Ik stijg tot ongeveer 1800 meter daal een 100 meter en stijg weer. Dat gaat maar door. De weg is soms lekker hard maar heeft ook veel grind en zand. Het is de kunst om hard naar beneden te gaan zodat je niet zoveel meters daarna meer naar boven hoeft te trappen. Maar oppassen niet onderuit te gaan in een grind of zandbak. Hier wil je niet vallen want dan je een uurtje met pleisters in de weer. Ik kom nog steeds af en toe een farm tegen. Ik had dus met minder water toegekund maar dat is wijsheid achteraf.
Een stuk is zo steil dat ook lopen echt niet gaat. Ik sjouw daarom eerst de jerrycan naar boven en denk dan de fiets naar boven te fietsen. Maar ook daar is het te stijl voor. Als ik alles boven heb stopt er een auto. Er zijn er in totaal 4 langsgekomen denk ik. Het is Jeff met moeder en zijn vrouw denk ik, zijn zus misschien en 2 meiden van een jaar of 18. Ze zijn wel benieuwd wat ik uitspook. En ik krijg een koude frisdrank, wauw HEAVENLY!! We kletsen wat en Jeff stelt voor mijn jerrycan mee te nemen tot ik uit de bergen ben, dat is nog 9 km en nog steiler dan deze bult (ik vind het eigenlijk geen bergen het zijn allemaal bulten achter elkaar, is daar een woord voor Arie?). Prima plan Jeff. Dat nog steiler klopte niet ik ben er zo. We kletsen nog wat. Nemen foto's van elkaar, ik krijg nog een frisje, shit zo lekker iets wat zoet en koud is. En weer op pad. Ik voel dat ik aardig gesloopt ben, het is heet dus ik las een siësta in. Even 3 kwartier plat. Ik eet 2 powerrepen die ik bij een fietsenwinkel in Windhoek had gekocht, maar die doen niet veel. Ik krijg er alleen dorst van.
Als ik verder ga is de wind gedraaid en hard tegen. Net als gisteren. Waarschijnlijk door de warme lucht ofzo. Het is nu al minder steil en netto daal ik maar door de wind is het nog steeds zwaar. Ik moet vaak stoppen om even rust te pakken. Als ik een km bord voor Smakopmund zie is het 30 km minder ver (324 KM totaal) dan op een bord net na Windhoekstond (350 km). Dat is een meevaller. Ik zoek een kampeerplek maar kan geen goede vinden. Overal hekken met tussen hek en weg een 20 meter doornbosjes. Als er een onbegroeid stuk is plant ik daar me tent. Wel in het zicht maar wie komt hier nu langs. Nou net dus een tractor. Pfff ik ga muziek luisteren en slapen.
Dag 3.
Ontbijt is volkorenbrood met pindakaas, koffie en muesli met melk en veel suiker. Om 7 uur zit ik op de fiets. Eerste 2 uur harde wind mee. Ik ga tussen de 22 en 27 km per uur. Het is nog 150km tot Swakopmund maar ik hou er rekening mee dat de wind weer zal draaien. En jawel, om precies 9 uur draait de wind 180 graden en krijg ik hem hard tegen. En echt hard. Ik ga nu tussen de 9 en 13 km per uur. Ik probeer de wind niet te bevechten. Je kunt alles geven wat je hebt en dan ga je misschien 1,5 km per uur harder en ben je na 2 uur stuk. Ik verwacht nog een 4e dag nodig te hebben tot Smakopmund. Ik zie wel hoe ver ik kom vandaag. Als ik wat eet hoor ik opeens hoefgetrappel. Een troep zebra's die ik in de verte al had gezien komt uit de prairie recht op me af. Ik spring overeind om me fototoestel te pakken. Dom dom, die beesten schrikken en wijken af. Jammer. Was mooi geweest als ze met rokende hoeven voor mijn fiets waren gestopt. Tussen 4 en half 5 neemt de wind in kracht af. Ik ga nu zo'n 18 a 19 km per uur. Ik reken wat en wellicht kan ik het toch halen voor het donker wordt. Wel een aantrekkelijke gedachte want hier is alleen zand, geen boom, geen struik en geen heuvel. Dit is een grote camping, maar niet mooi. Als ik nog 20 km moet weet ik dat het gaat lukken. Wat een heerlijk idee. Straks heb ik koud bier en een douche. Om kwart over 6 ben ik er. Ik vind een guesthouse met kampeerplek. Zet mijn tent op, douche. Weldadig na 3 dagen in de hitte. En hup het stadje in. Brede rechte straten net als in Windhoek. Dat is de Duitse invloed. Moderne gebouwen en weinig mensen op straat. Ik ga naar een vis restaurant en drink bier, en nog één en nog één. Bestel een groot bord met garnalen ,mosselen, een vis en frites.
Ik drink nog wat in een pub. Daar zitten tweekerels die straks buurtwacht dienst hebben. Dat is nieuw hier. Dan rijden ze 3 uur met een politieagent door hun wijk. De politie heeft niet genoeg auto's, vandaar. Beetje bizar wel .
Als ik naar 'huis' 'wandel ' blijkt er op elk kruispunt 1 prostituee te staan. Zouden ze daar ook een soort rooster voor hebben. Deutsche planung ? En de klanten, worden die ook ingeroosterd ?

Wauw zo cool dat ik het in 3 dagen gedaan heb. Op internet had ik wat gezocht naar deze route. Vond wat mensen die hem met bagagevervoer en watervervoer gedaan hadden en een zeker Pablo die hem in 4 dagen had gedaan. Wellicht ben ik wel wereldkampioen ? Dat slaapt lekker.

De groetjes wederom. Bijna kerst mensen. Ga maar vast dat kerst tafellaken strijken want daar zitten altijd van die diepe vouwen in.

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Door Botswana naar Namibia.

Een dag of 10 geleden kwam ik in Francistown aan. Eerste stad voor mij in Botswana. Modern met shopping malls en alles te krijgen wat ik wil. I.p.v. over marktjes te struinen om te zien wat er is en dan te kopen kan ik gewoon een boodschappenlijstje maken en naar de Spar gaan en alles kopen wat ik opgeschreven heb. Prettig maar niet avontuurlijk. Maar door Botswana naar Namibia kom ik vooral leegte tegen. er zijn maar een paar steden en daar tussen kleine dorpjes met niks qua voorzieningen . Tot Maun, waar een mooi natuurgebied ligt, is 490 km. Normaal 4 dagen fietsen. Na 290 km is een stadje met lodges/camp. Dat kan in 2 dagen. Ik neem een liter of 20 water mee en op pad. 's Ochtends regen (gisteravond onweersbuien), het is hier de kleine regentijd. Het is nog geen 20 graden. Maar, windje mee. Dus ik schiet lekker op. Weinig verkeer, rechte asfalt weg en geen heuvels. Na 145 km is er eindelijk een stukje naast de weg zonder hekwerk. Het meeste land hier behoort bij farms en is omheind. Het is niet de bedoeling dat ik daar kampeer. Maar in dit stukje kan het wel. Ik ben halverwege de 290 km die ik wil doen in 2 dagen, dus lig op schema.

De volgende dag is echter de wind gedraaid. Nu tegen en hard. Ik kom nog een stadje tegen met, jawel een Wimpy! Het is pas 10 uur maar ik heb wel trek in een hamburger met frites. Gisteravond niet genoeg gegeten denk ik. Na deze warme second breakfast weer op pad. Het wordt heet, 47 graden, de wind blijft tegen en hard. Maar ook steeds wisselend van kracht dus ik blijf de hele dag schakelen. Laat die Rohloff maar werken ! Maar ik ga niet snel. Om het campement Baobab vandaag te bereiken moet ik flink doortrappen. Maar het lukt. Kom ik daar binnen, een receptie in een soort grot setting, krijg ik een ijskoud nat doekje om me gezicht op te frissen en daarna een glas koude ijsthee. Kijk dat zijn die kleine dingen waarmee je je kunt onderscheiden. Ik check in, drink wat liters koud bier, zet me tent op, neem een duik in het zwembad, chill op een ligbed, drink meer bier, klets wat hier en daar, beetje bescheiden opscheppen ook wel, eet veel, slaap goed, sta uitgerust op, neem een Englisch breakfast en vertrek. Ik ben weer volledig ge-reset . Vandaag wederom heet en veel wind tegen. Als ik onder een boom wat sta bij te komen en wat eet denk ik net 'als er nu eens iemand me wat kouds te drinken zou geven'. Mijn water is n.l ook 40 graden ofzo, je drinkt het, maar koelt niet af. En dan stopt er een auto met 3 vrouwen. Kletsen, vragen stellen, beetje flirten, altijd goed. In de auto zie ik een koelbox staan. Ik hoef maar één keer te zeggen dat me water zo heet is of er rolt een ijskoud flesje water uit de box. Heerlijk ! Een stukje verder herhaal ik de truc. Er staat een auto langs de weg. Even een praatje maken. En ja ik zie al een koelbox. Hier moet ik wat nadrukkelijker zijn (het zijn mannen ) maar ook hier komt een fles koud water voor me tevoorschijn. Zo is de hitte wel te overleven.
Ik kampeer nog een nacht wild en fiets de dag erna vroeg in de middag Maun binnen. Toeristisch stadje vanwege het delta natuurgebied wat erachter ligt. Dagje de toerist uithangen.

Ik zie weer eens wat olifanten, antilopen en zebra's. Dat was al weer een tijdje geleden. Met name olifanten zijn toch echt indrukwekkend. Als ze van een meter of 50 opeens je richting op komen dan loop je toch vanzelf wel achteruit.

Inmiddels ben ik in Namibië, in Windhoek, na nog 3 dagen door een vrijwel leeg en saai landschap te hebben gefietst. Ik kon de 3e dag net niet Windhoek halen. Maar toen stopte er een auto met een Dukes of Hazard achtig type erin. Daar zie je er wel meer van hier. En die wilde me wel een lift geven naar Windhoek. Omdat een mens niet te principieel moet zijn, dat is me te star, heb ik me laten rijden de laatste 40 km en zat ik i.p.v. in me tent langs de weg op een kruk aan een bar. Beter.

Morgen op weg naar Walvisbaai. 320 km zonder plaatsjes. Veel wind, paar passen, allemaal off road en hopelijk ook veel wild. Niemand kon me wat vertellen over waar ik water kon krijgen (ook de mensen van het reservaat waar ik door ga fietsen niet) maar bij toeval spreek ik een man man die hier woont en die regio kent. Als ik een windmolen zie is daar water. Bij de farms ook maar de laatse 200 km is er niks. Prima informatie. Weet ik genoeg.

Groetjes wederom allemaal.
Hou het hart warm en het verstand koel.
(dus doe een lekkere trui aan maar geen muts).

Zag dat het koud wordt bij jullie.

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Door Mozambique en Zimbabwe.

Ik ben gisteren Botswana binnen gefietst. Land nummer 14 in Afrika wat ik aandoe.
Ik ga redelijk snel de laatste tijd, mede doordat ik alleen maar op asfalt heb gefietst en vaak windje in de rug had. Zelfs nog een weekje grieperig geweest maar ook toen soms nog 150 km op een dag gedaan. Maar ook een paar dagen rustig aan gedaan omdat ik ook wat last van mijn astma kreeg.
Stukje door Mozambique was leuk. Leuk omdat de mensen erg aardig en uitgelaten reageerden . En mooi om weer wat Portugees te kunnen gebruiken. Er kwamen al snel weer de nodige woorden boven. Qua taal gaat het steeds makkelijker worden. Zimbabwe, Botswana en Namibië is allemaal goed met Engels te doen en in Zuid Afrika kan je je zelfs in het Nederlands verstaanbaar maken.
Zimbabwe was qua situatie voor mij een groot vraagteken. Leeggelopen land qua mensen en geld. Sinds een drietal jaar hebben ze de US dollar als munt en zou het weer wat beter gaan. De eerste 100 kilometer vooral veel vervallen grote winkels met slechts weinig te koop. Een paar keer overnacht ik in een simpel kamertje voor te veel geld, nl 25 dollar. Maar richting Harare en het stuk daarna zie je veel nieuwe gebouwde benzine stations, winkel centra en kantoren. En een ontzettend blij enthousiast en positief volk. Iedereen staat te popelen om er weer iets van te maken. Ik heb in Zimbabwe bij twee blanke gezinnen overnacht en heb daardoor een wat beter beeld gekregen van het verleden. Ik kwam in Harare een stel mensen tegen die mij een paar dagen daarvoor hadden zien fietsen. Zij nodigden mij uit op de farm die ze leasen en waar ze tabak verbouwen. De farm is van iemand anders die al jaren in een juridische strijd is omdat de regering zijn farm willen afnemen. 90% van de farms zijn door Mugabe eind jaren 90 onteigend. De Britse overheid zou de blanke boeren daarvoor compenseren en de blanke boeren zouden de nieuwe zwarte boeren gaan ondersteunen bij het overnemen van de bedrijven. Dit was de bedoeling. Maar Mugabe wilde dat de Britten het geld ter compensatie aan de Zimbabwaanse regering zou geven, dan zou die het uitkeren. Daar voelde de Britse regering niets voor. Gevolg, deal ging niet door. Mugabe joeg de oorspronkelijke eigenaren van hun land en gaf het aan de zwarte bevolking. De blanken ex farmhouders die ik sprak hebben daar nu wel vrede mee. De situatie dat een klein clubje blanken een grote groep zwarten overheerste was niet in balans. Ze hopen ooit nog een compensatie te krijgen en maken er nu het beste van. Probleem voor de kleine zwarte boer is dat hij geen eigendomspapieren heeft kegregen voor het land. Hij kan daardoor geen geld bij de bank lenen om te investeren in zaden, arbeid, mest etc. De blanke boeren die er nog zijn zijn ook bang om te investeren want als hun farm wordt afgepakt zijn ze het kwijt. In de tabaksbouw zijn het daarom de tabaksfabrikanten die het verbouwen van de tabak financieren.

Iedereen wacht op het moment dat Mugabe die 88 jaar oud is zal aftreden of overlijden. Het gerucht gaat dat hij al een tijd ernstig ziek is. Maar dit gerucht kan hij ook zelf verspreid hebben om de mensen te laten denken ' hij zal het niet lang meer maken dus we wachten af i.p.v. tot actie over te gaan'. In het voorjaar zijn er weer verkiezingen. De vorige heeft hij op een vreselijke manier gemanipuleerd maar toch nog verloren ?? Maar zijn opponent, Tsangirai trok zich terug nadat veel van zijn aanhangers vermoord werden. Mugabe zou zelf willen aftreden maar het leger verzet zich daar fel tegen bang als ze zijn om dan hun macht kwijt te raken. Een proces als in Egypte.
Goed , ingewikkelde onzekere situatie. Maar wat een gezonde positieve mensen in dit land . Zowel blank als zwart. Ze hebben vertrouwen en hoop op een goede toekomst.

Gisteren Francistown in Botswana binnen gefietst. Dag van 190 km, wat voor mij denk ik wel een record is. Flinke stad dit met veel hotels enzo. Maar die bleken allemaal vol te zitten omdat er een conferentie is. Gelukkig kon ik buiten de stad in een hotel nog een kamer vinden. Van hier fiets ik in richting van Windhoek in Namibië. Onderweg bij Naum kom ik nog een mooi natuurgebied tegen waar ik waarschijnlijk wel even ga rondkijken. De komende weken tot in het zuiden van Namibie is leeg, heet en droog. Woestijn en zoutvlaktes. Langste stuk zonder water zal waarschijnlijk 2 dagen fietsen zijn en daarvoor moet ik toch een 30 liter water meenemen. Daarom vandaag een jerrycan gekocht zodat ik genoeg water kan meenemen. Het eind komt in zicht. Zuid Afrika verwacht ik niet veel van. Modern land. Ik ben daarom blij dat ik dit stuk in Botswana en Namibië nog heb. Desolaat, veel wild en een indrukwekkende natuur is wat me verteld wordt.

Ik laat van me horen !

Groetjes Martin

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Naar en door Malawi

Allereerst Ruud bedankt voor de foto's die je me cadeau hebt gedaan. Erg aardig. En anderen voor jullie reacties, het is leuk om als ik inlog te zien dat ze er zijn. Ik ben nu in Malawi op het Zomba plateau. Een berggebiedje tot 2000 meter. Mooi is dat ik hier naartoe kon fietsen. Ik sta bij een forellenkwekerij met mijn tent. Heb vanochtend een lange wandeling door dit gebied gemaakt. Wel lekker even lopen i.p.v. fietsen. Het goede nieuws is trouwens dat mijn zadelpijn over en uit is. Wat een verlichting is dat. Dat, samen met het feit dat hier in de dorpen jongens met koelboxen met ijs/limonade staan maakt het fietsen erg prettig. In het midden van Malawi stonden er ook nog eens vrouwen met warme pap. Nou dan heb je niets meer nodig. Vorige week in Tanzania wilde ik kamperen bij een Secondary School. Het was al laat in de middag en ik was best moe. Ik werd enthousiast door een leraar ontvangen en naar het huis van de hoofdmeester gebracht. De leraren wonen meestal op het terrein van de school. Ik werd buiten op een stoel gezet om te wachten op de hm (hoofdmeester). Na ruim een half uur ging ik maar eens informeren want het ging al schemeren en ik zet me tent liever op als het licht is. De hm kwam enigszins terughoudend naar me toe. Ja hij had de hele tijd nagedacht waar ik kon slapen. Nou in mijn tent, wijs me een plekje en ik zet hem op. Bijvoorbeeld hier gelijk naast je huis. Nou iets verder leek hem beter. Ook goed. Ik heb de goede man verder niet meer gezien. Wat wel vreemd is want normaal komen ze altijd wel kletsen. Toen kwam ik een dag later in een stad later één van de leerkrachten tegen. Die vertelde me dat die hm dacht dat ik van al quaida was. Wat een grap, maar ik snap nu wel dat hij mijn tent liever niet naast zijn huis had. Van Tanzania naar Malawi moet per boot Lake Malawi over. De officiële boot is al een tijd stuk. Het vervoer wordt nu verzorgt door een paar boten die handelswaar vervoeren. M.n. Suikerriet uit Malawi Naar Tanzania. Met zo'n boot kon ik ook mee. Een soort diepe sloep met een dikke buitenboordmotor. Er waren een man of tien aan boord en iets aan handel. De boot doet er 6 uur over. Gelukkig was het rustig weer. Ik lag op de bodem een beetje tegen mijn tassen aangerold. Niet comfortabel maar ik heb zelfs het grootste deel van de tijd geslapen. En gekletst met de handelaren. Die gaan soms 3x per week heen en weer. En altijd 's nachts. In Nkhata Bay in Malawi overnachtte ik in een hippe lodge aan het meer. Dat is dan een groot contrast met het primitieve leven in de dorpjes waar ik de afgelopen week in Tanzania door kwam. Even iets waar ik me nogal over heb verbaasd. Als ik aan jonge mensen vraag naar hun beroep dan is het 'boer want iets anders is er niet'. Maar als ik dan vraag of ze o p de secondary school ook agriculture of zoiets hebben gehad dan is het antwoord neen of alleen in theorie. Dat vind ik zo bizar. Ze leren van alles zoals bij ons op de middelbare school maar iets waar ze hun brood mee kunnen verdienen, of iig te eten hebben, niet. Al die scholen zouden eigenlijk een test boerderij moeten hebben. Ze leren wel de wet van newton maar weten niet hoe ze moeten irrigeren. Terwijl die twee best veel met elkaar te maken hebben. Nog iets. In Tanzania zijn malaria medicijnen gesubsidieerd door de regering en kosten slechts 15 cent. Maar als je naar de farmacie gaat krijg je te horen dat hij ze niet heeft. Maar als je €1,50 betaald dan kan hij ze wel leveren. Dit hoorde ik van een student medicijnen. Ik sprak hier in Malawi een vrouw die een eettentje runt. Maar ze verkoopt ook gewas zaden in 8 winkels. Mooi ondernemende tante. Ze had 2 jaar geleden een nieuw paspoort aangevraagd en ging naar de immigratie politie om te informeren waar dat bleef. Daar zag ze dat er per uur 2 mensen geholpen werden terwijl dat er wel 30 konden zijn. Ze beschuldigde de ambtenaren van diefstal van overheidsgeld door zo langzaam te werken. Eindelijk iemand met power. Ze hadden hier een president die eerst wel succesvol was in het stimuleren van de economie maar de laatste tijd vooral in het terugdraaien van vrijheden. Echter, de man kreeg een attck en overleed, divine ingervention zeg maar. Nu is de vice president (een vrouw) de president. De tweede, na Sierra Leone, van Afrika. Mooi, ik merk dat ik na mijn break in nl wat meer geraakt word door de armoede en vooral de uitzichtloosheid van mensen. Ze hebben vaak geen perspectief op een beter leven. En dan zit ik soms op een plek waar mensen op het eind van de dag hun zelf gestookte bier drinken om in een roes te komen. Mannen vrouwen oud en jong, en dat ziet er dan zo troosteloos uit. Maar gelukkig reis ik bijna elke dag weer door. . En kom ik ook altijd weer ambitieuze en sterke mensen tegen. In Malawi hebben ze deze zelfbrouw bier geïndustrialiseerd. Dat koop je in een liter pak zoals bij ons melk. Het heet shake shake. Er staat geen alcoholpercentage op maar na een liter gedronken te hebben zat ik toch wat rozig op de fiets. Dus ik denk dat het een procent of 8 is. Smerig spul maar wel doeltreffend. Nou ajuus. Ik fiets richting Zimbabwe om te kijken wat Robert Mugabe voor een puinhoop heeft aangericht. Al schijn je daar beter niet over te kunnen praten, strafbaar zelf. Groetjes Martin

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com

Even mijn Mozambikaanse visum regelen. 14 September.

Donderdag met de bus dus richting Dar es Salam. Over dezelfde weg als ik per fiets gekomen ben. Hobbel hobbel hobbel van 6 uur 's ochtends tot 4 uur in de middag. Op de fiets leek het een stuk minder ver en ook minder hobbelig.
Ik had in de Lonely Planet gelezen dat de Mozambikaanse ambassade een 24 uurs service had dus bij aankomst in Dar heb ik gelijk een kaartje terug voor zaterdag gekocht.
Het was wel weer grappig om terug on Dar te zijn. Om de hoek van mijn hotel zit een soort buiten BBQ restaurant. Overdag zie je er niks maar 's avonds staat het vol tafels en stoelen en wordt er op grote BBQ's van alles klaargemaakt. Mooi plekje om mensen te observeren. Veel Indiërs in deze buurt.

Vanochtend op pad naar de ambassade. Ik kreeg eerst te horen dat ik een getypte brief moest overleggen met al mijn gegevens en waarom hoe waar wanneer ik in Mozambique wilde reizen. Nu is het zo dat je aan alle grenzen van Mozambique. een visum a la minute kunt krijgen. Alleen aan de Tanzaniaanse grens is dat onmogelijk daar moet je het visum al bij je hebben. Goed ik naar een internet café en die brief maken. Terug bij de ambassade werd ik nu te woord gestaan door een vrouw die heel zacht Engels sprak en erg achterdochtig deed. Ik geef haar mijn paspoort, de brief, pasfoto's, inentingenboekje en vul nog een formulier in. Ik mag wachten.
Ik lees de krant. Lees iets over dieren in de Lonely Planet. Haal mijn Portugees vast weer op middels een taalgidsje. Al met al verstrijken er een uur of 5 en ik vind het prima. De dame roept me naar het loketje, mooi even mijn visa in ontvangst nemen denk ik. Maar het loopt anders . Ze deelt me mee dat ze een mail naar Mozambique hebben gestuurd met mijn gegevens en op een antwoord wachten. Mmm, hoe lang gaat dat duren vraag ik enigszins bezorgd. 1 week zegt ze. Nee hè denk ik. Ik ga hier niet een week wachten op iets wat elders gelijk aan de grens wordt verstrekt. Ik vraag door en krijg uiteindelijk haar chef aan de telefoon. Ik probeer uit te leggen wat ik doe, hoe ik reis, waar ik al geweest ben, dat ik op de Tanzaniaanse radio ben geweest (onlangs werd ik geïnterviewd over mijn reis) etc. etc. Maar neen deze chef is onverbiddelijk, hij gaat wachten op antwoord uit Mozambique. Ik druip af, meijn hoofd explodeert bijna van ingehouden woede. Even kalmeren maar. Dat lukt dan ook wel weer makkelijk. Ik ga eerst proberen uit te zoeken of die boot over Lake Malawi echt niet vaart. Ik bel wat adressen in Malawi uit de Lonely Planet. Verschillende geven geen gehoor maar een tour operator neemt op, hij snapt mijn vraag en zegt ' ik weet het niet maar als je over een half uur terug belt dan wellicht wel '. Mooi. Als ik hem weer bel zegt hij dat die boot volgende week weer gaat varen. Hij weet niet wanneer precies (het was altijd 1x in de week) maar als hij niet vaart is er altijd wel een ander alternatief om het meer over te steken. Yes !
Ik zet alles nog even op een rijtje.
Ik kan wachten op dat visum. Maar ik heb er weinig vertrouwen in door het slechte contact wat ik op de ambassade had. En om één week in Dar te gaan wachten. Pffff, ik wil fietsen !
Ik wilde graag naar Mozambique gezien het mediterrane sfeertje wat er zou hangen. Maar zoek ik dat wel? Lekker eten wel maar ik hoef niet op een terrasje te zitten elke dag en naar de ondergaande zon te kijken. Wel met mijn vriendin op vakantie maar niet nu. Als ik toch dat meer ga oversteken moet ik wel eerst 80 km over dezelfde weg als ik gekomen was terug fietsen.

Ok, besluit genomen. Ik fiets 80 km terug en ga dan richting Malawi. Heb ik 3 dagen verprutst met in een bus zitten en in een ambassade hangen en 2 dagen voor nop gefietst. Maar dat laatste is niet helemaal waar. Niet voor nop, wel mooie en leuke dingen gezien.

Nou morgen bussen en dan weer lekker op de fiets richting Lake Malawi.
Hoop ik .....

Voor vragen en reacties,
deantenne@gmail.com

Terug naar Dar

De middag voor ik vanuit Lindi naar Malawi zou fietsen spreek ik een tweetal Belgische stellen die met twee range rovers reizen. Die wisten me te vertellen dat de ferry over Lake Malawi niet vaart. Mmm shit, maar Mozambique waar zij vandaan kwamen was echt te gek langs de kust. Beetje mediterrane sferen. Terrasjes, veel vis en hele aardige mensen. Dus gelijk mijn plan omgegooid. Langs de kust naar de grens met Mozambique. Met kano rivier over, verder richting Mozambique stad en dan westwaarts richting zuid Malawi.

Echter, ik ben nu in de laatste stad voor de grens met Mozambique. Hoor hier dat ik bij de grens geen visum kan krijgen. Shit . Ik was eerst van plan het gewoon te proberen maar een prominente geldwisselaar was heel duidelijk. Dat gaat niet lukken je moet naar Dar es Salaam. Daarom stap ik morgen in de bus terug naar Dar es Salaam (7 uur) en dan hopelijk twee dagen later met visum weer terug met de bus.
Pluspunt is dat na zo'n 4 dagen niet fietsen mijn achterwerk weer pijn vrij zal zijn en dat ik ook weer eens mag ervaren hoe met de bus reizen is. ook al weet ik het antwoord al, zwaar klote !
De groetjes !

Voor vragen en reacties,

deantenne@gmail.com